Met zijn vieren zijn ze, de mannen van Welcome To Holyland. Debuteren doet de band, een eerdere single niet meegeteld, met het zes nummers tellende Ominous. En wat voor een debuut is me dit. Trage, slome, logge muziek die het midden zoekt tussen stoner en doom met een zanger (Wim) die naar onze meug soms net een beetje te veel brult maar met zijn schuurgeluid ook dikwijls dicht aanleunt bij wat zangers in blackmetal plegen te doen.
De band bestaat eigenlijk al sinds 2015, ontstaan uit het ons onbekend gebleven Zeus Walks the Earth. Het kwartet nam zodoende duidelijk ook zijn tijd om de zes nummers op het album op te bouwen, in te oefenen, te verfijnen. Dat is er ook aan te horen. Heerlijk strakke riffs en een vol drumgeluid zorgen ervoor dat de zes stukken quasi letterlijk uit onze boxen knallen.
Waar we bij het begin van opener Phoenix Rising dachten: hebben we wel zin in weer een plaat vol belegen postmetal, kwamen we daar al snel op terug. Muzikaal waren we namelijk meteen helemaal mee, en man zijnde, snapten we zelfs het onderwerp van de tekst (wat gebeurt bij de meeste venten als ze wakker worden :-)).
Elk van de zes nummers vertelt een verhaal, gaande van het helende effect van groene pretkruiden over een eerbetoon aan de Navajo stam (inclusief stukje gesproken woord in hun taal door Tomacita uit Tuba City en zelf Navajo) tot een trip in een horrorfilm. Bij afsluiter Flamoes heeft de band het over een harige knuffel van één van de bandleden. In ons taalhoofd is Flamoes echter iets anders. Harig kan het zijn, dat wel, en geknuffeld wordt het ook graag, maar het heeft geen pootjes.
FACEBOOK / BANDCAMP / INSTAGRAM
