Een orgel waaruit een pijnlijk melancholie klinkt, een emotioneel landschap, een onweerstaanbare pracht van een folksong, vreemde onderwatergeluiden en een zwoel en intiem nummer. Deze week allemaal te ontdekken in onze Luminous Belge op woensdag! Doodseskader, Meskerem Mees, Lunace, Malvin Moskalez en Suber Oaks zorgen voor de wekelijkse trip in onze Spotify-lijst!
De sonische terreur van het duo Tim De Gieter (Amenra, ESLLY,…) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Onmens,…), verzameld onder hun gezamenlijke alias Doodseskader, neemt voor hun nieuwe single opnieuw andere klankvormen aan. Er wordt gerapt. Bijna barbaars. Toch is het geen hiphop. En het duurt ook meer dan 2 minuten eer we de alles verwoestende metalsound van de heren over ons heen gespoeld krijgen. Het is intriest. Over de meest intense pijn. Bloedrauw. Verscheurend hard. En één van de sterkste nummers die we dit jaar al hoorden.
Een orgel waaruit een pijnlijke melancholie klinkt, die steeds meer aanzwelt en elektronischer wervelend gaat klinken, gecombineerd met drums die ingaan op iedere emotie. De Gieter dropt zijn harde woorden over diepdonkere gedachten met de nodige kracht en teleurstelling, terwijl Burroughs deze met rauw korte herhalingen, ruw geschreeuw en brullende wanhoop accentueert. Still Haven’t Killed Myself…
Malvin Moskalez is het alter ego van de Lievegemse singer-songwriter Nico Goethals. Alone is het eerste nummer dat hij als Malvin Moskalez uitbrengt. Het korte en zachte instrumentale stuk is een introductie tot Malvins innemende en ontroerende songwriting stijl.
Malvins gitaar heeft een eigen stem en toon en vertelt een heel verhaal met slechts een paar fingerpicking noten die je terugvoeren naar het emotionele landschap van Eddie Vedders Into The Wild soundtrack of de esthetiek van Bon Ivers debuut. Alone is sereen, rustgevend en bezorgt je met momenten kippenvel.
Meskerem Mees steekt de Schotse cultklassieker Cod Liver Oil and Orange Juice in een modern jasje. Met haar unieke stemgeluid tovert Mees het zo om in de ultieme folksong.
Na droomdebuut Julius, trapt Meskerem Mees het volgende hoofdstuk van haar carrière af met haar versie van de Schotse cultklassieker Cod Liver Oil and Orange Juice, op zijn beurt een parodie op de Amerikaanse gospelstandard Virgin Mary Had A Little Baby. Het lied was in de late 60’s een hit voor de legendarische folkzanger Hamish Imlach uit Glasgow, maar werd voor een tijdlang van de BBC gebannen omwille van de – voor die tijd gewaagde – dubbele bodems in de tekst. Toch werd de song heel populair en werd zelfs het meest aangevraagde liedje op de indertijd razend populaire British Forces Radio.
Meskerem Mees maakt van dit folk anthem een onweerstaanbare pracht van een folksong. De subtiele touch, op exact de juiste plaats in de song, een vleug backings of piano van producer Koen Gisen is niet minder dan magistraal en lift deze bijzonder, haast hypnotiserende, song naar het allerhoogste internationale niveau.
De Luikse poprockband Suber Oaks deelt hun nieuwste single en clip Make Me Move.
Terwijl zanger François en gitarist Corentin in een Arctic Monkeys coverband speelden, begon het te kriebelen om samen een songwriting project te starten. Samen met drummer Nathan brachten ze in april 2021 hun eerste ep Out Of Time uit onder de naam Suber Oaks. Na een seizoen van concerten en festivals, keerden ze opnieuw terug naar de studio vergezeld door bassist Christophe.
Make Me Move start wat vreemd met onderwatergeluiden, maar niet veel later ontpopt de single zich tot een fijn, poppy nummer dat blijft hangen en een glimlach op je gezicht tovert.
Katrien Braet haalde vorig jaar al onze nationale eindejaarslijst met het knappe ep debuut Illusion. De Antwerpse bracht vrijdag onder haar alias Lunace een gloednieuwe single Honest, uit. En hier gooit ze het voor de gelegenheid over een gans andere boeg.
Honest gaat de confrontatie aan met Katriens echte gevoelens. ‘Eerlijk duurt het langst’ luidt de aloude Bond Zonder Naam-spreuk op de scheurkalender (nostalgie). Lunace wil de waarheid dus niet langer verbloemen en de pure waarheid wordt opgegraven. Een aangeboord thema dat voor iedereen vlotjes toepasselijk is. Is het ook toegankelijk voor iedereen?
Geen electrovibes deze keer, wel een hartverscheurende akoestische gitaar en de breekbare stem van Katrien die laveert van zwoel en intiem naar hoog uithalend in het refrein, zeg maar héél hoog. Heel mooi gezongen maar ook het nummer raakt ons vol waar het ons dient te raken. We horen toetsen Shannon Lay en Emmy The Great naar de oppervlakte komen en dat voelt heel behaaglijk aan. Een paar links naar een aantal sociale platformen vind je hieronder.
Veel luistergenot!
