Een nummer van exact 3 minuten en 36 seconden, aanstekelijke energie, barokke pop, een oprechte rapartiest met een uniek geluid en inspiratie halen bij Fleetwood Mac.
Allemaal te ontdekken deze week in onze Luminous Belge met volgende artiesten Oproer, Cloudy-Oh, Soft boy, Steven H en Mooneye.
De gasten van Oproer lossen een nieuwe single en daar zijn we nooit rouwig om. Deze nieuwe song kreeg als titel Dreamer on A Leash mee.
Dit nummer stelt, overigens geheel terecht, het concept tijd in vraag en de – vaak zinloze – pogingen om er vat op te krijgen.
Vier maanden na hun debuutalbum We’re All Late Tonight staan ze dus te popelen om aan een nieuwe etappe te beginnen. En ze doen dat met verve.
Het nummer duurt exact 3 minuten en 36 seconden en het eindigt alsof er iemand hen moet hebben ingefluisterd dat dat de meest perfecte duur is van een lied en ze er dan daarom maar plots mee kapten.
In veel andere songs zou dit mateloos irriteren maar gek genoeg niet in deze track.
Dat komt door de gehele opbouw van de song. Eens je de eerste tonen hoort denk je dat ze zowaar de discomuziek zijn ingedoken maar algauw besef je dat je je hebt vergist en denk je aan de electropop van de jaren ’80. Dan komt de stem en hoor je meteen dat het de mannen van Oproer zijn die je te grazen hebben genomen en gaan ze verder in waar ze zo sterk in zijn: een super aanstekelijk en catchy nummer brengen. Het nummer bouwt naar het einde enorm op en valt plotsklaps morsdood. Mooie apotheose in dit geval.
We voorspellen hier en nu enkele dingen over deze song. Ergens deze zomer komt er een moment dat ze dit na een veel te warme dag spelen in hun set en er eindeloos en met veel plezier een eind blijven aan breien. Blijven gaan, tot groot plezier van de talrijk opgekomen fans. Zalig dat je dit kan rekken en blijven rekken.
Ook voorspellen we op alle radiozenders minstens één presentator die uit de lucht valt en te laat is om het nummer af te kondigen. Dat geeft steeds grappige situaties en daar zijn wij fan van.
Het moet gezegd, Oproer is al lang geen eendagsvlieg meer. Na hun laatste album gaan ze maar door en met een gemak en een plezier dat je er enkel maar respect kan voor hebben. Het enige nadeel is dat je plots wel heel erg naar de zomerfestivals begint te verlangen om hen te kunnen aanschouwen met je ene hand rond de schouder van je lief en de andere rond een beker pils.
Terwijl Floris De Decker volop aan het toeren was om zijn fantastische soloplaat There Never Is And Never Was A Masterplan live te promoten onder de naam Floris Francis Arthur, is het al een tijdje stil rond Cloudy-Oh. Blijkbaar was Floris met Nils Tijtgat, Dennis Mahieu en Mauro Bentein in alle stilte hard aan het werk aan het tweede album dat we hopelijk later dit jaar mogen verwachten.
Dreaming is het eerste voorsmaakje van die tweede langspeler en daarop pakt het viertal uit met een stevigere sound dan voorheen. Het nummer gaat over de intense reactie van een paddo-trip van De Decker. Tijdens die trip was hij ervan overtuigd dat hij gedachten kon lezen en dat hij, met die superkracht; allerlei Indiana Jones-achtige avonturen beleefde. Toch is het niet de psychedelische vibe die de hoofdrol speelt, wel de aanstekelijke energie en het catchy meezingrefrein. Het dromerige Tame Impala-geluid blijft meer op de achtergrond.
Omdat de ervaring iets te intens was voor Floris, liet hij daarna de paddo’s daarna links liggen. Maar het heeft wel voor een heel straffe song gezorgd die live zeker vuurwerk zal geven.
Na de ep This Took A Long Time en het album This Took An Even Longer Time zijn we volledig gevallen voor de unieke composities van Xander Hameltons bedroompopproject Soft Boy, dat uiteindelijk is uitgegroeid tot een volwaardige vijfkoppige band. Op 15 maart verschijnt het tweede album Always Hungry waar we weer heel wat van verwachten.
Gen. Z zou één van de mooiste songs zijn uit die nieuwe plaat. Het is een melancholische ballade en een ode aan de jeugd van vandaag die moeten opgroeien in de wetenschap dat het nog lang zal duren eer de toekomst er weer rooskleuring uitziet. Maar met zo’n wondermooi nummer komt het zeker allemaal terug goed. Het lied klinkt doorleefd zonder te zwaar te worden. Het is dan ook niet voor niets dat de band hun muziek omschrijft als barokke pop.
De bijbehorende clip is een ode aan Soft Boy’s favoriete YouTube shows zoals NPR’s Tiny Desk, Genius, Blogothèque, A Color Show, Hot Ones, Chicken Shop Date… Er is duidelijk veel werk gestoken in de video net zoals in het geweldige nummer.
Elke keer dat een nieuw nummer van Steven H in onze mailbox belandt, verschijnt er onmiddellijk een glimlach op ons gezicht. Na Van de Boan, presenteert de Gentse rapper met wortels in West-Vlaanderen nu zijn nieuwste creatie Geen Punt.
In zijn nieuwste single en bijbehorende videoclip Geen Punt, mengt Steven H een simpele drumbeat met krachtige grungegitaren, terwijl hij ondertussen gepassioneerd uitlegt hoe zijn naam hoort te worden geschreven en waar hij als artiest voor staat. De strofes zijn rauw en uitgepuurd, terwijl de refreinen doordrenkt zijn met krachtig gitaarwerk van Fernant Zeste. Op de helft van het nummer zorgt een onverwachte pianopassage voor een aangename onderbreking.
Met Geen Punt wil Steven H nogmaals benadrukken waar hij voor staat: een oprechte rapartiest met een uniek geluid, die niet toegeeft aan de lokroep van meer likes en succes op sociale media. Als er niemand luistert behalve een paar enthousiastelingen? Geen probleem!
Steven H is uniek door zijn veelzijdige aanpak en het vermogen om diverse genres te omarmen. Als artiest laat hij zich niet vastpinnen en blijft hij trouw aan zijn eigen koers. Met een duidelijke boodschap van echtheid en artistieke vrijheid blijft Steven H zijn eigen pad bewandelen, ongeacht hoeveel mensen luisteren. Geen punt!
De nieuwe Mooneye Come With Me And Hide is er niet zonder slag of stoot gekomen. Na de succesvolle tournee ter promotie van het album Big Enough wou de band de live energie op plaat vastleggen en doken ze de studio in met producer Koen Gisen. Maar bij de afwerking ervan begon frontman Michiel Libberecht te twijfelen, de alternatieve rocksound was eigenlijk niet de weg die hij wou blijven volgen. Hij wou terug naar de intimiteit met een akoestische basis. De band stond er gelukkig ook voor open en Libberecht keerde terug naar de tekentafel.
Michiel haalde inspiratie uit zijn liefde voor “de American way of songwriting” met elementen uit de folk en country. Met de toepasselijk titel Come With Me And Hide is het een mooie uitnodiging om samen met de band even te verdwijnen en deel uit te maken van een andere wereld. Even ontsnappen aan de boze donkere buitenwereld en jezelf overgeven aan de warme klanken die hier mooi in elkaar zijn geknutseld.
Opener New Skin was eerst een rocksong maar is nu een intiem akoestisch pareltje met de prachtige, zwoele klanken van de lapsteel. Voor Girl Like You ging Libberecht inspiratie halen bij Fleetwood Mac en dat leverde een heerlijk nummer op met een breed klankenpalet en een dijk van een refrein. Het breekbare Branches en Lover To Stranger zijn nog de enige songs die dateren van de eerste opnames en we kunnen alleen maar in de wolken zijn dat ze zo zijn behouden. Tussenin staat het pure americana diamantje Another Fool, de perfecte soundtrack om bij weg te dromen. Dat kunnen we ook over Too Fast zeggen trouwens.
We kunnen het album alleen maar met positieve woorden overladen. Er staan enkel machtig mooie en heel pure liedjes op. Indrukwekkend!
Veel luistergenot!
