Een koppige gitaar die tegen de synthklanken vecht, een prachtige, warme compositie die onder de huid kruipt, de sixties, ambachtelijke klanksmederijen die ontluiken als bloemen in de lente en een heel puur en integer nummer.
Dit alles is terug te ontdekken in onze Luminous Belge playlist! Artiesten deze week zijn Isbells, Gone Son, Lady Linn, The Milk Factory & Hannah Tolf en Caspar Auwerkerken.
Op 22 september brengt Isbells eindelijk de opvolger van het album Sosei uit dat in 2019 verscheen. De nieuwe langspeler zal de titel Basegemiti dragen en is het eerste album van Gaëtan Vandewoude en co bij V2 Records. De plaat werd ook aangekondigd met een ietwat andere Isbells-sound dan we gewoon zijn.
Modern Times is de derde single uit de nieuwe en gaat over de complexiteit en de tegenstrijdigheden van het leven in de 21ste eeuw. Vandewoude schreef over de snelle aard van onze maatschappij, waar alles in een razend tempo lijkt te gaan en we moeite hebben om bij te blijven. Het is een anthem voor iedereen die het gevoel heeft aan de rand van de wereld te staan, maar die vastbesloten zijn eigen weg vooruit wil vinden.
Bij de single Sparkle & Shine was al te horen dat Isbells gaan voor een meer elektronisch geluid, in A Little Bit Longer klonk dan weer meer het vertrouwde Isbells-geluid. In Modern Times wordt opnieuw de meer elektronische kaart getrokken. In het mooie, harmonisch refrein herkennen we nog de “vroegere”oude” Isbells maar de song in zijn geheel is toch even wennen.
Modern Times is zeker een straf nummer met een onverwachte aanpak. Een koppige gitaar die tegen de synthklanken vecht terwijl ze toch samen, in harmonie de perfecte popsong brengen. Rust staalt uit de stem van Gaëtan, waardoor hij zelf het geschikte medicijn is tegen een wereld die zichzelf voorbij raast.
Twee jaar geleden maakten we kennis met de Mechelse band Gone Son, die toen de singles Pindrop en Alright op de mensheid loslieten. We waren onmiddellijk weg van de sound van deze band, waarvoor het vijftal – naar eigen zeggen – inspiratie ging halen bij melancholisch getinte indierock, triphop en elektronica uit de 90’s en begin 00’s. Na bijna twee jaar stilte is de band er terug met een nieuwe single die ze opnamen in de Antwerpse Trix.
In Talk It Out kiest Gone Son niet de meest evidente weg en levert opnieuw een song af met veel variatie en een indrukwekkend geluid. Het nummer opent vrij rustig met de knappe stem van Eliran Jongerling die met veel emotie zijn stem legt op subtiele pianoklanken van Wouter Dillen. Hannes Demolder vult die dan nog eens knap aan met warme gitaarakkoorden. Na de lange intro bloeit het nummer mooi open door de inbreng van de ritmesectie die het geheel met veel gevoel aanvult. Het resultaat is weer een prachtige, warme compositie die diep onder de huid kruipt.
We hopen dat 2023 het jaar wordt waarin Gone Sone eindelijk eens doorbreekt. Deze groep maakt straffe songs die ze knap inkleuren met subtiele arrangementen die toch iets groots opbouwen.
Vorig jaar vernamen we dat Lady Linn drie ep’s wilde uitbrengen. De rode draad doorheen die albums waren haar liefde voor jazz, soul en dance en tekstueel stonden thema’s als de tederheid binnen het gezinsleven, melancholie, de natuur en de magie van de dansvloer centraal. Nu heeft Lien De Greef een collectie nummers uit die ep’s gebundeld op het album Trilogy.
Het enige echt nieuwe nummer op de plaat is Hurricane waarvoor ze inspiratie haalde bij sixties-muziek. Een muzikaal decennium waar ze altijd al door gefascineerd is geweest. Ze droomde er altijd al van om een plaat op te nemen op de manier waarop toen muziek werd gemaakt. Tijdens de corona-periode was daar eindelijk tijd voor en samen met The Magnificent Seven maakte ze opnames voor deze plaat in de Daft Studio.
Het is een knappe plaat geworden waarin Lady Linn haar brede muzieksmaak volledig tot zijn recht komt. Zo krijgen we een heel divers en fris album met alleen maar topnummers. Perfect materiaal voor de zomerfestivals.
“The Milk Factory heeft geen zang nodig om de luisteraar op sleeptouw te nemen door een betoverd landschap”, zo schreven we twee jaar geleden over dit zestal, dat jazz met folk laat paren en zo de soundtrack van een droom weeft. Krijgen we toestemming om die mening te herzien? Tijdens hun studies in Göteborg leerden de bandleden immers zangeres Hannah Tolfkennen en zij leent nu haar magische stem aan het nieuwe album van de groep.
Eerst gebeurt dat aarzelend en onwennig in opener Där lavendeln växer, zoals de eerste pasjes op het ijs. Daarna durft het gezelschap voluit te glijden. The Milk Factory staat nog steeds voor ambachtelijke klanksmederijen die ontluiken als bloemen in de lente, maar Hannahs stem schaart zich moeiteloos tussen de andere instrumenten en versmelt zo helemaal met hen. Geen muziek voor wie exact wil weten waar de weg heen leidt, wel voor wie graag al eens verdwaalt en niet bang is voor kronkelende paden.
En zo blijven we toch bij iets uit onze recensie van twee jaar geleden: “De klanken nemen je mee en laten je dan plots weer achter, met zin om alles opnieuw te beluisteren. Zoals een goed gedicht.”
We hebben even geduld moeten hebben maar nu kondigt singer-songschrijver Caspar Auwerkerken eindelijk zijn debuutep aan. Die zal op 25 augustus in de winkel liggen. Sinds 2014 timmert dit Hasseltse talent aan de weg en vorig jaar versierde hij een platencontract bij V2 Records. Hij werd ook “artist in residence” in Het Depot in Leuven en in de Muziekgieterij in Maastricht.
Caspar trok de studio in met Orson Wouters (Transistorcake, Aili, Wanthanee…), die de productie voor zijn rekening nam. Untitled is de vierde single uit de nieuwe en Auwerkerken richt zich tot alle klimaatontkenners die hun schuldgevoelens zo gemakkelijk lijken weg te kunnen spelen. Met deze song protesteert hij tegen alle politieke leiders die alleen aan geld en aan zichzelf denken, in plaats van voor onze mooie wereld te zorgen. Tekstueel vond Caspar verwantschap bij Henry David Thoreau’s Walden en Civil Disobedience, een ode aan de natuur en een spiritueel leven en tegelijkertijd een aanklacht tegen immorele, politieke regeringen.
Zoals altijd bij Caspar, klinkt het nummer heel puur en integer. Zijn subtiele gitaarspel wordt aangevuld met warme soundscapes, maar zijn knappe stem maakt nog het meest indruk. In Untitled wordt die ook nog eens ontdubbeld zodat we dubbel zoveel magische momenten krijgen. We horen muziek die doet denken aan een ingetogen Radiohead aangevuld met een fragiele Tamino.
Het is duidelijk dat Wouters perfect aanvoelde welke richting Auwerkerken uit wilde. Het resultaat van hun vlijt is een pure diamant die zal blijven schitteren.
Veel luistergenot!
