Saxofonist Dieter Vaganée stond deze zomer al veelvuldig op Mechelse podia met diverse projecten. Vrijdag 22 augustus, wanneer ook Maanrock plaatsvindt in de Dijlestad, speelt hij bij Jazzzolder in Het Predikheren met het Dieter Vaganée Quartet.
Vaganée is in jazz-middens en ver daarbuiten natuurlijk een heel bekende naam. Frank Vaganée, saxofonist en componist, artistiek directeur bij het Brussels Jazz Orchestra (BJO), komt dan meteen in beeld. Ook Franks broers spelen blaasinstrumenten, zo ook Dieters vader. Dieter groeide dus op in een familie van muzikanten en kreeg snel ook zélf de microbe te pakken. Op zijn tiende koos hij voor de altsaxofoon als instrument. De liefde voor jazz volgde al snel. Doorheen de opleiding, in het Lemmensinstituut en het Conservatorium in Antwerpen, onder leiding van Frank Vaganée en Ben Sluijs ontwikkelde hij zijn eigen stijl verder. En ondertussen is Dieter Vaganée een al even ronkende naam als die van zijn oom.
Tijdens één van zijn vele doortochten in Mechelen, vroegen we Dieter naar diens eilandplaten. “Het gaan wel jazzplaten zijn hé, dat is toch oké?!”. Ondanks de drukke agenda vond de muzikant de tijd om daar even over te reflecteren. “Haast onmogelijk om een keuze te maken. Maar heb hierbij toch een poging gedaan.”
ORNETTE COLEMAN – The Shape of Jazz to Come (1959, Atlantic)
Een revolutionair album van Ornette Coleman van het jazzjaar 1959 (‘The year that changed jazz’). De vernieuwing in dit album zit hem in het feit dat er geen harmonisch instrument wordt gebruikt zoals bijvoorbeeld piano en gitaar. Als ook wordt er hier niet meer in de solo’s vastgehouden aan de traditionele structuren zoals je die in de bebob nog kan tegenkomen. Maar desondanks is er bij Coleman nog altijd een hele grote bebob invloed te horen op melodisch en ritmisch vlak, zowel in de thema’s als bij de solo’s.
In deze open structuren wordt er heel creatief samengespeeld maar de solist blijft ten allen tijde heel melodisch alsook het blues-aspect is nooit ver weg. Je heb knallende up tempo thema’s zoals het snelle Eventually maar evengoed een rustiger free-jazz compositie zoals het gekende Lonely Woman waarin Ornette Coleman het gegeven van een eenzame vrouw met veel emotie wilde verklanken in de compositie. Kortom een heel inspirerend album voor mij!
Line-up:
Ornette Coleman: alto saxofoon; Don Cherry: cornet; Charlie Haden: contrabas en Billy Higgins: drums
THE CANNONBALL ADDERLEY SEXTET – In New york, Live at the Village Vanguard (1962, Riverside)
Het eerste Sextet album van alto saxofonist Cannonball Adderley met als zesde man tenor saxofonist Yusef Lateef. Dit album spreekt mij heel hard aan omdat het in de eerste plaats een super swingende plaat in het hard bop genre is met fantastische soli van elk groepslid. Maar de invloed van Yusef lateef is erg aanwezig in dit album, zeg maar een meer exotische/oosterse factor die Yusef bijdraagt aan het al fantastische hard bop gegeven van Cannonball. Deze invloed zit hem niet alleen in zijn solistische kwaliteiten, maar ook in het gebruik van twee doublures namelijk de dwarsfluit en hobo alsook zijn compositorische bijdrage in de nummers zoals Planet earth en Syn-anesthesia. Van deze muzikale symbiose kan ik heel hard genieten.
Line-up:
Cannonball Adderley: alto saxofoon; Nat Adderley: cornet; Yusef Lateef: tenor sax, dwarsfluit en hobo; Joe Zawinul: piano; Sam Jones: contrabas en Louis Hayes: drums.
JOE LOVANO – From The Soul (1992, Blue Note)
Dit album van Joe Lovano klinkt heel soulful en en heel gevarieerd zowel in samenspel als in de repertoire keuze, maar steeds geworteld in de traditie van de jazz. Er is een sterk samenspel tussen de muzikanten terwijl deze muzikanten eigenlijk puur voor deze cd-opname zijn samengebracht wat resulteert in een heel spontaan geluid.
Wat mij ook aanspreekt is dat Lovano niet alleen tenor speelt maar ook sopraan sax en wat nog zeldzamer voorkomt is dat Lovano op dit album, alt saxofoon speelt op het nummer Central Park West van John Coltrane. Er zijn ook twee ballades: de oude standard Body and Soul en een modernere compositie Left Behind waarbij Joe en pianist Michel Petrucciani in duo spelen. Deze twee ballades zijn super mooi en geven mij veel rust elke keer dat ik er terug naar luister.
Line-up:
Joe Lovano: tenor saxofoon, sopraan & alto sax; Michel Petrucciani: piano; Dave Holland: contrabas en Ed Blackwell: drums.
Dieter Vaganée: Website
