Weinig Vlaamse zangers komen weg met wat Willy Organ doet. Zo opgewekt de muziek, zo donker de teksten. Zelfs met een psycholoog gaan praten, bleek niets voor deze Willy, zingt hij zelf en dus steekt hij de autostrade maar over met zijn ogen toe. Of hij van de weg gemaaid wordt of geluk heeft en de overkant bereikt, laat hij in het midden.
Ondertussen is het verrassingseffect van de eerste singles wat weggeëbd maar met deze schijf bewijst Willy toch dat hij een blijver is en geen gimmick.
Hij dook voor zijn nieuwe single Autostrade de studio in met Wiener Hoogendorp en speelde lustig met de keytar – je weet wel dat foute keyboard dat als een gitaar om je hals hangt – en hij luisterde ongetwijfeld goed naar Modern Talking. Ook de vocoder is terug.
Door de disco zit er natuurlijk ook veel Gestapo Knallmusik in, maar dan zonder het Duits van Jean-Marie Pfaff. Al bij al, een aangename single die zich als een oorwurm in je hoofd vastbijt. Je moet er natuurlijk van houden. Of hij nu werkelijk de redder van het Vlaamse levenslied is, valt nog af te wachten. Wat wel zeker is, is dat Willy Organ voor een beetje kleur zorgt in het Vlaamse muzieklandschap. En daarvoor alleen al verdient hij een medaille.
