Met Nergens werpt Willem Ardui een eerste lichtstraal op zijn aankomende ep, die op 16 mei verschijnt. De song is een bewerking van Anything van Adrianne Lenker, maar tegelijk ook onmiskenbaar Ardui: ingetogen, zacht, en pijnlijk mooi. Waar Lenker zuchtend zwerft, blijft Ardui stil staan – in het midden van de leegte, in het nergens.
Na zijn debuutalbum Oevers uit 2024, dat acht jaar na zijn eerste solonummers verscheen, zet Ardui zijn koers verder: Nederlandstalige nummers die breekbaar en troostend tegelijk zijn. Nergens voelt als een liefdesbrief aan de stilte, een lied dat nauwelijks durft te zingen maar toch loepzuiver binnenkomt.
Wat Ardui onderscheidt, is zijn vermogen om met een minimum aan woorden en klanken een maximum aan gevoel over te brengen. Zijn stem lijkt niet gezongen, maar gefluisterd; zijn muziek is niet gespeeld, maar ingehouden. Ook in Nergens is er dat kenmerkende evenwicht tussen controle en overgave, tussen afstand en nabijheid.
Voor wie hem tot nu toe enkel kende als de helft van blackwave., zal deze versie van Ardui misschien verrassen. Maar wie ooit verdwaalde in Morse of Beziel Me, weet dat deze stille kant al lang in hem zat. Zijn solo-uitingen zijn als nachtelijke bekentenissen – je moet luisteren met je hart op de juiste plek, en je oren op hun zachtst. Met Nergens levert Ardui niet alleen een ode aan een van de sterkste songwriters van het moment, maar ook een bevestiging van zijn eigen stem. Een stem die steeds stiller lijkt te worden, maar daarom niet minder krachtig. Integendeel. Een verstilde parel die blijft nazinderen.
