De kans dat Wijf omwille van de bandnaam ooit gevraagd wordt door feministische actiegroepen om een feestje te komen opleuken is wellicht even groot als dat ondergetekende de Tour De France weet te winnen zonder hulp van ferm aangedreven motorische hulpmiddelen. Voor de minder goede verstaander: nul dus. De vraag is gelukkig eerder hoelang het duurt vooraleer deze bijzonder energieke jonge Gentse bende de wereld weet te veroveren dan of wij wielergod Pogacar de loef kunnen afsteken.
Naar ons aanvoelen is het uitkomen van deze tweede single er eindelijk na dramatisch smachtend wachten sedert het debuut Hysterical! Dat was een regelrechte bom van een song die bij ons de vettigste grijns op ons smoelwerk toverde sedert de legendarische Clement Peerens voor het eerst van zich liet horen. Wijf werd voor het eerst opgemerkt bij het concours van Jonge Wolven waar ze net naast de titel grepen. Maar dat heeft het viertal niet belet om met dezelfde orkaankracht als waarmee ze op een podium staan pijlsnel zieltjes te winnen voor hun harde “rock-met-een-hoek-af”.
Hen in een hokje proberen wurmen is wellicht evenzeer een hopeloze kwestie als zeggen tegen frontvrouw Marie De Graeve dat ze op één tegel moet blijven staan tijdens een optreden. Een Duracell-konijn op speed zou jaloers worden van de tentoongespreide energie. Wat wij zo leuk vinden aan Wijf, is dat de muziek hoewel bij momenten chaotisch kletterend, het steeds groovend én melodieus weet te klinken. De zang switcht met het grootste gemak van welhaast fragiel betoverend tot hysterisch krijsend. De riffs zijn verdomd catchy maar evenzeer vettig noisy, de bas is zodanig zwaar groovend dat we erdoor zouden beginnen zwijmelen en de drums beukend buiten zinnen.
Liar gaat tekeer tegen iedereen die liegt, manipuleert of zich verstopt achter een façade. Het opent kwetsbaar maar gaat dan over in een uitbarsting van woede en frustratie. Het nummer gaat van start met een baslijn van Jens Vanden Meersschaut die doet kwijlen als een hond die in geen tijden zo een lekker bot mocht afkluiven. Marie De Graeve doet aanvankelijk nog denken aan een plechtig communicantje met een engelenstem, maar gaat gaandeweg over naar een sound die ons terugvoert naar Björk ten tijde van Violently Happy om finaal uit te komen bij wat de perfecte soundtrack zou zijn bij de hysterische scene uit The Exorcist.
De riffs die Tuur De Graeve afvuurt, zijn nóg meeslepender dan bij Hysterical en Jeroen De Vleeschouwer geselt drumvellen én cimbalen met een kracht waardoor je medelijden zou krijgen met het instrument. Wie fan was van Hysterical, zal dat naar ons aanvoelen nóg meer zijn bij Liar. Wij hebben maar één probleem met Wijf: het is verdorie wachten tot begin oktober voor de volledige ep! Schande om ons geduld zo op de proef te stellen!
Wie hen – ondanks intussen talloze concerten – nog niet eerder live het kot in brand zag steken, krijgt in de komende periode nog enkele herkansingen. Nu al met stip in de agenda: de ep-release in homebasis Gent in de Charlatan op 2 oktober.
Andere data:
09 augustus: Willrock, Antwerpen
18 augustus: Maboel, Zottegem
30 augustus: Rockristi, Lochristi
14 november: Crossover, Gent
28 november: Bandcave Sessions, Tielt
Facebook – Instagram – Spotify
