Het schrijftempo van Wolf Vanwymeersch volgen is zo goed als onmogelijk. Een muzikale creatieveling die alles doet behalve uitrusten. Een tweetal weken na zijn solosingle, Tiefes Leid, is hij er alweer met een nieuw nummer van zijn band: WHOLES.
Wie de Belgische underground wat volgt, weet dat het eigenlijk om een superband gaat. Zeg zelf, als je kan uitpakken met namen van muzikanten die hun diensten hebben bewezen met acts als The Van Jets, Hypochristmutreefuzz, Pink Room of Motek dan is alle verdere introductie zo goed als overbodig.
Rauw, melodieus en zowel recht uit het hart als recht op je smoel. Till We Don’t Meet Again wordt door Wolf omschreven als iets dat aanvoelt als een open wonde. Pijnlijk dus. Kenmerkend zijn de fuzzgitaren die wat doen denken aan de begindagen van Dinosaur Jr., zonder dat WHOLES echt nineties klinkt, want door de gelaagde stem van Wolf en de desolate sfeer van het nummer hoor je er evengoed wat stonerrock in.
Niet dat het allemaal veel zin heeft om met namen te gooien, dit zijn immers mannen die hun gitaren om de hals hangen en achter de drums kruipen en daarna zonder al te veel compromissen – als die er al zijn – hun eigen ding doen. Wees hen dankbaar.
