Na de debuutep No Hero lag de weg voor Tin Fingers weid open. Geveld door twijfels moest de band echter afscheid nemen van Michaël Lamiroy. Felix Machtelinckx, Quinten de Cuyper, Marnix van Soom en Simen Wouters bleven gelukkig niet bij de pakken zitten. Machtelinckx’ samenwerking met Arsenal voor hun album The Rhythm of the Band bracht inspiratie en motivatie en hij en de andere bandleden trokken de studio in voor het eerste Tin Fingers-album Groovebox Memories. De gedrevenheid is nog steeds erg groot en op 17 november krijgen we al een tweede album. Het ding zal Rock Bottom Ballads heten en verschijnt Unday Records.
De nieuwe plaat zal donkerder en melancholischer zijn dan hun voorgaande werk. Felix’ huilende stem is de leidraad doorheen het album waarin hij een poging doet om God te begrijpen. Het wordt een vrij pure plaat zonder overdubs, computers of ego’s waarin de band op zoek gaat naar eenvoud en menselijkheid.
Misstep is de eerste single uit die plaat en is tevens het openingsnummer. Het liedje kijkt terug op sterke vriendschappen en psychedelische ervaringen uit de jeugd. Het is een eerbetoon aan alle foute keuzes en verkeerd begrepen rituelen van de adolescentie.
Op Misstep maken we kennis met een volledig andere kant van Tin Fingers. De band klinkt veel gemoedelijker en melancholischer dan voorheen. Breekbaarder ook, het leunt dicht aan bij het geluid van James Blake met subtiele elektronica en ingetogen gitaren. De less-is-more-aanpak doet duidelijk zijn werk.
Tin Fingers 2.0 is geboren; de band heeft zichzelf succesvol uitvonden.
