Vorig jaar, zo net voor Sinterklaas, vonden we hun ep in onze kerstsok. Kan gebeuren, Sint en Santa zijn oud en verward en horen in een zorgcentrum. The Sonic Redemption voorlopig nog niet, hopelijk nog lange niet, nog lange niet want ze gaan nog niet naar huis.
Dat ze maar blijven doen waar ze goed in zijn: rock-‘n-roll maken op de luidruchtigste manier mogelijk. En aan wat nieuw materiaal beginnen werken al is ‘werken’ bij en op hen niet echt van toepassing. Het is: je amuseren, lawaai maken in een damp van leer en solfer en afgedraaide motorolie.
Dream Machine is wat je kan verwachten van drie Gentse gasten die ongetwijfeld ooit in hun ouderlijke garages brommers opdreven. En om het geluid daarvan te overstemmen draaiden ze daar, héél luid, hun favoriete plaatjes. En is dit nu één van onze favoriete plaatjes?
Nog niet. Maar als ze het zichzelf niet te moeilijk maken komt dat allemaal, in tegenstelling tot de rest van de wereld, dik in orde. Voor ons is het wachten op nieuwe songs die hopelijk gaan klinken als oersimpele oorbommen. En dat we daarop wachten is een goed teken, toch?
