Voor Sophie Straat gaan activisme en popmuziek al sinds haar begindagen hand in hand. Ze verpakt haar maatschappijkritiek in liedjes die vaak meezingbaar zijn. Over de zin of onzin van kritische of politieke teksten hebben we het al sinds Boudewijn de Groot of Willem Vermandere hun carrière begonnen, maar wat toen was, blijkt ook nu: zelfs al is de boodschap niet zo belangrijk, zullen de mensen wel naar de tekst luisteren indien het liedje goed is.
De aanstekelijke jaren 80-beat is het werk van de Iraans-Nederlandse producer Kourosh. Ergens verwacht je dan ook de stem van Nena die ons ineens iets wil vertellen over 99 luchtballonnen of Kim Wilde die over haar Kids in America komt zingen zodat we bijna weer zin krijgen om in de neonlichten te dansen. Afgezien van de vraag of popmuziek regeringen kan doen nadenken over hun houding ten opzichte van strijdende partijen in conflicten, hebben we inderdaad dezelfde gevoelens die ook in de jaren 80 hadden tijdens de Koude Oorlog opdoken.
Wie weet geldt dit ook wel voor Vlinder, want ook hierin hoor je het verdriet, de wanhoop en de woede over de toestand van de wereld, zeker door de schrille tonen van Sophie Straat’s stem die hier goed bij past, ook al is die te nemen of te laten. Soms denken we ook wel eens aan Zonder Naam van Spinvis, al is Sophie Straat is meer in-your-face, terwijl Erik de Jong persoonlijker en subtieler klonk. Als dit soort liedjes mensen de kracht geeft om de hoop niet te verliezen, dan is dat alleen maar goed. Vlinder is dan wel popmuziek, maar tegelijkertijd één van de betere liedjes van Sophie Straat.
