Voormalig Mr. Universe Bill Richardson, die Tom Waes ten tijde van Tomtesterom van een poepglad ingesmeerd stel spieren moest voorzien, heeft weinig gemeen met deze mooie single. Meer nog, er is totaal geen sprake van spierballengerol op deze allereerste song die Shura ooit als adolescent op een akoestische gitaar schreef. Vrouwen en overdenken, op die manier hebben Shura en Cassandra Jenkins elkaar gevonden. Hoe de wereld toch een kleine plek is waar uitzonderlijke ontmoetingen kunnen leiden tot unieke projecten. Soms hoort men platen die je met een warm gevoel overvallen en je overladen met het soort begrip waar de buitenwereld op dat moment geen voeling mee heeft. Vooraleer beide dames elkaar leerden kennen, voelde Shura reeds een kosmische connectie als penvriendin met Cassandra alvorens de fantasie zich ontvouwde tot een constructief metagesprek waarin hun verbinding het meest tot uiting kwam bij deze warme single.
De op eighties geïnspireerde pop waarin ze haar gedachten over diepere connecties beschrijft, trok Cassandra over de streep tot een samenwerking waar zij haar invloed als een bouillon laat smelten als het vergeten ingrediënt. Het laat Shura’s oeuvre evolueren naar een nieuwe richting waar er ook plaats is voor weelderige ambient-pop. Hun samenzang blendt als een sensueel geroerde roux, en laat ons in eerste instantie aan de platen van Cassandra Jenkins denken. Richardson is een dromerige en onzekere wolk die zomaar visuele beeldspraak ontplooit op ons netvlies.
Pitchfork prees reeds haar kwaliteiten als popartiest, en daar kunnen we ons als onafhankelijke muziekliefhebbers helemaal in vinden!
