Soms komen ze terug. Soms ben je gelukkiger. Soms minder. Met de verdrietige jongemannen van de Sad Boys Club zijn we blij dat we weer verdrietig zijn. Want wat kwam er eerst? Het liefdesverdriet of de droevige popmuziek? Een terechte vraag uit Nick Hornby’s boek High Fidelity, die toen al niet beantwoord kon worden.
De Sad Boys Klub komt uit Gent en speelt new wave en post punk zoals The Sound dat deed in 1984. Joy Division bestond toen niet meer en The Jesus and Mary Chain was nog maar net uit de kelder gekropen. Gothic rock uit de batcave was alweer verdwenen, maar The Sisters of Mercy hadden nog geen album uitgebracht. Trouwens, The Sound. De band rond Adrian Borland, die helaas op jonge leeftijd overleed, maakte erg mooie muziek. En aangezien de band al lang weg is en we deze sound vaker nodig hebben, is het goed dat onze vrienden uit Gent deze muziek hebben opgepakt.
Ondanks alle referenties en invloeden zijn Sad Boys Klub geen coverband. Hun eerste single, Concrete Man, is een originele compositie die een bepaalde traditie volgt. En aangezien de uitvinders van dit geluid de pensioengerechtigde leeftijd naderen, is het fijn dat een jonge generatie deze muziek op het podium brengt. De debuutsingle is erg dansbaar en trekt mensen de dansvloer op in de indiedisco. Het zou ook leuk zijn als de dansers zich weer in wavestijl zouden stylen. Met de kapsels die eruitzagen als uit de kluiten gewassen vogelnestjes. Maar je kunt niet alles hebben.
Misschien heeft de terugkeer van new wave en postpunk ook iets te maken met het feit dat we allemaal weer in een gevoel van koude oorlog leven. Dat we niet weten of het niet allemaal zal eindigen in onheil. Maar doem is leuker als je erop kunt dansen. Blixa Bargeld zei ooit zoiets.
Om wat voor reden dan ook vragen we om lid te worden van de Sad Boys Klub omdat we ons nog steeds herinneren hoe verdrietig we waren. En hoe trots we waren dat we niet in het licht hoefden te dansen met de permanent grijnzende popfans. Trek je puntige laarzen aan. Er is een feestje in de kelder.
