Pierre De Maere est un Big Star bezuiden en in Brussel en wil dan ook de Franstalige markt plezieren. Waar hij gelijk in heeft, men kan er units shiften over een groter potentieel koperspubliek maar laat ons nu eerlijk zijn, want dit houden we niet lang vol: die hele De Maere is knudde en modieus gezeik, marketing en administratie en dat laatste om wat binnenkomt te tellen en uit te betalen.
Er is geen ergere pop dan Franstalige pop. Het is plastic, en dan vergeven we uitwasemingen als Plastic Bertrand nog veel. Het is leuren met emoties, het is de troost voor zwanger geworden en te jong daarvoor zijnde tienermeisjes die zich opladen aan rommel als Jean-Jacques Goldman (Elle a Fait un Bébé Tout Seule, niet gelogen, ga in Durbuy op een schommel of net over de grens Le Nord in om er Picon te hijsen: je hoort het overal). En wat men overal ongevraagd horen kan, staat hier garant voor discussie.
Maar omdat die hele De Maere dus un Big Star is werd er met geld gegooid naar de video.
Gefilmd in de loopgraven van Den Grooten Oorlog waar een soldaat tussen het kanonnenvlees een vogeltje hoort. Klinkt triest, maar we lachen ons hier een bult wat ook weer extra plaats oplevert op het openbaar vervoer. En zo heeft alles toch een beetje een voordeel.
