Hahahahahaha! Ooit een recensie gelezen die aanvangt met een bulderlach? Omdat we gewoon niet weten wat aan te vangen met dit; het groepje Pennies By The Pound waarvan de heren nadrukkelijk humorist wensen te zijn. Enfin, dat denken we toch.
Het zijn bovenal Finnen die evengoed ook het aantal meren in hun land konden gaan tellen. Maar naar twee stuks misten ze zich en met nog 188.000 te gaan bleek doorgaan geen optie. Wat dan? Muziek maken, tiens. Het is de single van hun tweede lp (komt binnenkort uit) maar nog eens: wat hiermee aan te vangen? Is het een grap?
Want het viertal bestaat uit twee progrockers aangevuld met twee postpunks (The Village People komt even in gedachten) en ze maken synthpop die uit de jaren tachtig komt. Geheel onschadelijk, verschrikkelijk slecht gezongen maar, belangrijker, volstrekt niet ernstig te nemen. En dat maakt Pennies By The Pound bepaald onweerstaanbaar. En: ernst is het einde van alles.
