Wanneer je Gang, de tweede single van PeetersMeulen hoort, vraag je je maar één ding af: waarom is Aroma Di Amore eigenlijk gesplit? Een kwestie die in je opkomt omdat de twee ex-leden van deze cultgroep voor bijna exact hetzelfde geluid van weleer kiezen en dus niet vanaf nul zouden moeten beginnen zoals nu wel het geval is. Want laten we eerlijk zijn: Aroma Di Amore was een instituut.
Beschreven op Wikipedia als een “rockgroep”, wat natuurlijk je reinste larie is. Ontstaan in het begin van de jaren 80 en qua stijl wat te vergelijken met T.C. Matic, in die zin dat postpunk/new wave werd vermengd met elektronica. Wat de band anders en uniek maakte, waren de vlijmscherpe Nederlandstalige teksten die bol stonden van maatschappijkritiek. Het waren dan ook tijden waarin we elk moment een kernraket op onze kop konden krijgen. Veertig jaar later geldt die dreiging nog steeds en ook het muzikale geluid van Elvis Peeters en Lo Meulen – beide dus Aroma Di Amore – is behouden.
Komt daarbij ook nog dat Fred Angst, zowel de mixing als wat getokkel op de gitaar voor zijn rekening nam, waardoor de bende van toen zo goed als compleet is. Gang klinkt dan ook als Aroma Di Amore. Dezelfde dreigende sfeer, geïnspireerd op no wave en tegendraadse postpunk, met daarbovenop de bijna wanhopige stem van Peeters.
Jammer is evenwel de toch wel zeer korte speelduur van het nummer. Maar echte punkers schreven dan ook nooit songs van vijf minuten. Iets zegt ons dat deze heren lak hebben aan een term als “hitsingle”, want eens te meer worden alle commerciële wetten van de popmuziek naar het washok verbannen. Wat overblijft is tijdloze postpunk. Ook altijd goed!
