Onder leiding van Sylvain Jamault brengt het vijfkoppige Mue postrock met dezelfde geestverruimende blik als de blootvoetse hippies van Ozric Tentacles. Met verfijnde deskundigheid laat de meedogenloze ritmesectie veel ruimte voor de vibrafoon en piano en komt zelfs Tortoise even piepen vanonder hun schild..
Een beeldende reis door een onrustig landschap waarbij de hartslag met een ronkende intensiteit laveert van hypnotiserend minimalisme tot wat vage samba, en zowaar uitmondt in een apotheose van metal-riffs. De instrumentale song belichaamt een laag zelfbeeld, en wilt laten uitschijnen dat een omhelzing met emotionele opsluiting en zelfafwijzing een gezond plan is. Het Franse Mue kijkt daarentegen duidelijk met een open en bevrijdde blik naar de toekomst!
Website – Facebook – Instagram
