Steek het gerust op de eerste hittegolf en de dus bijkomende bedwelmende warmte maar we hebben een aantal zaken op te biechten. Allereerst: we hebben een haat-liefde verhouding met covers. Doorgaans vinden we het origineel zodanig veel beter dat er rillingen over onze rug lopen als we een – naar ons aanvoelen – zoveelste verkrachting van een prachtige song horen. Maar er bestaan uitzonderingen waarbij we de cover gigantisch veel beter vinden dan het origineel of het op zijn minst een dergelijke geniale twist vinden dat we het méér dan kunnen appreciëren.
Tweede confessie: toen we voor het eerst hoorden van Lady Linn & Her Magnificent Seven was de eerste reflex: “wat een arrogante bandnaam, dat kan onmogelijk Belgisch zijn, want zoveel branie kennen we hier niet”. We bleken er grandioos naast te zitten, zowel wat het Belgische gedeelte betreft als de arrogantie. Hetgeen ons meteen brengt bij een laatste biecht.
Lady Linn & Her Magnificent Seven heeft niet enkel lange tijd geleden ons hart gestolen – bestaat dat eigenlijk “verliefd worden op een stem”? – ze hebben ook ons geleerd dat covers het muzikale leven enorm kunnen verrijken. De mix van jazz, pop en soul brengt verschillende werelden samen én slaat vaak met verstomming.
Dergelijke lange aanloop hadden we even nodig om onze vreugde rond de nieuwe single Night Air niet vanaf de eerste regel te openbaren. Het nummer vormt de aanloop van de nieuwe plaat Midnight Sun die in het najaar verschijnt. Wie Night Air hoort, denkt wellicht onmiddellijk aan Jamie Woon voor wie de song de leadsingle vormde van zijn album Mirrorwriting intussen 15 jaar geleden.
Het is een plaat die Lady Linn doorheen een woelige periode in haar leven hielp. Specifiek Night Air voelde als iets waar ze zich nauw verbonden mee voelde. Het gevoel dat Jamie Woon beschreef in de tekst samengevoegd met de kalmte en de eenzaamheid van de nacht die doorschemert in de productie en die zorgt voor een golvende delicate gewaarwording is exact wat ze wilde weergeven in de bewerking van het nummer. En of ze daarin geslaagd is! Het is een bijzonder intieme song geworden.
De lyrics blijven overeind vanzelfsprekend maar de muzikale omlijsting die gebracht wordt door de Magnificent Seven zet de speciale nachtelijke sfeer nog extra in de verf volgens ons. De (contra)bas en de piano slorpen de aandacht op in de sfeerzetting. En dan is er vanzelfsprekend die stem van Lien De Greef. Hadden we al gezegd dat we verliefd zijn op die stem? We zijn er namelijk helemaal weg van én we hebben ze naar ons gevoel ook veel te lang moeten missen. Het is niet dat ze de laatste jaren geen lap heeft uitgevoerd, maar op muzikaal vlak bleef het toch verdomd lang te stil naar onze zin.
We kunnen echter nu al stellen dat er ongetwijfeld een rentree door de grote poort volgt als de volledige plaat verschijnt. Vooraleer het zover is, is er alvast deze single die ons in vervoering brengt. Zet je in je luie zetel, leun achterover – al dan niet volgens eigen voorkeur met een glas in de hand – doe je ogen dicht en zuig het intieme nachtelijk gevoel tot diep in je lichaam op.
Zelfs zonder dat we het aan de brave man hebben kunnen vragen, zijn we er behoorlijk van overtuigd dat Jamie Woon bij het horen van deze versie van Night Air ze boven zijn eigen versie plaatst. De zang klinkt zowel krachtig als broos en fragiel tegelijkertijd. Méér gevoel kun je wellicht niet in een song leggen. We kunnen niet wachten tot we het live te horen krijgen. Enige boude veronderstelling van onze kant is dat het er zelfs in een volle zaal voor zal zorgen dat elke aanwezige zich even zowel alleen zal voelen maar met het zachte dekentje van een sfeervolle nacht rond zich.
Even meegeven dat de albumrelease voorstelling plaatsvindt op 10 november in de Handelsbeurs in Gent. Een stellige aanrader.
