Een van de mooiste geluiden die er is, is het geluid dat je vingers maakt als je van vingerzetting verandert op de gitaar. Het kraakt en het piept een beetje. Net als een kampvuur. Je kunt je Isaac Roux al voorstellen, zittend in zijn hut aan het meer, starend naar de vlammen in de open haard, dromerig spelend op zijn gitaar en een liedje bedenkend. En dat heet dan Lost in Some Dream. Je krijgt precies waar je om gevraagd hebt. Soms speelt het universum mee.
De bries is koud en de maan is er al. Maar de vingers kunnen nog steeds fingerpicken in 6/8. We sluiten onze ogen en volgen de innerlijke beelden. Een vriend duikt op, voegt zich bij Isaac op de bank en speelt op de elektrische gitaar om hem te ondersteunen. Maar zacht. Een geluidje hier en daar. Soms een akkoord. Het refrein wordt in falset gezongen. Beelden uit zijn jeugd komen naar boven. Niet zo lang geleden, maar bijna vreemd. Vanaf het tweede couplet mag de drummer meedoen. Maar alleen omdat hij de drumvellen bespeelt met jazz brushes. We zijn nog steeds onder elkaar.
Maar iemand haalt de synthesizer uit de kast en geeft het geheel een beetje sfeer.
Bert Vliegen was opnieuw de producer. Hij heeft ook Whispering Sons, Meltheads en DIRK geproducet. Omdat hij dat kan. Op 7 juli opent Isaac Roux in The Barn op Rock Werchter en op 18 augustus speelt hij op Pukkelpop. Daar zal hij nog meer nummers spelen en laten zien dat hij indiefolk kan. Wie heeft de realiteit nodig als je kunt dagdromen?
