Record Store Day zadelt ons ieder jaar met een dubbel gevoel op. Natuurlijk verdient de platenboer het dubbel en dik om in Spotify-tijden in de bloemetjes gezet te worden, anderzijds is het ook een flauw excuus van labels om geld uit de zakken van platenverzamelaars te slaan. Blauwe of rode vinyl die je niet nodig hebt of de zoveelste gelimiteerde versie van een plaat die tot vervelens toe geperst werd. Je weet het ook wel!
Een uitzondering maken we voor Gorki. Gewoon omdat Luc De Vos een heel klein beetje God is en tout court de beste songschrijver van dit land was/ is. Een single met daarop Oude Reus dat we reeds van vorig jaar kennen en op de flipzijde eentje die we tot nu toe nooit eerder hebben gehoord: En Dan Zal Ik Komen Elk Nacht.
Enerzijds gewoon een vergeten opvullertje, want het is niet meer dan een variatie – instrumentaal bekeken toch – van We Zijn Zo Jong. Maar zelfs de bazaar van Luc De Vos klinkt beter dan het goud van anderen. Gewoon wat heerlijk gitaargetokkel van Wim Rogge, maar weeral met een tekst die je hart doorboort zoals alleen hij dat kon. De tekst is overigens gebaseerd op het gedicht Voor De Verre Prinses van de Nederlander Jan Slauerhoff dat hij naar verluidt steeds in zijn portefeuille had.
Of het waar is of niet, zullen we wel binnen een paar jaar zien, maar volgens de platenbonzen is dit de allerlaatste verloren song van Gorki, waarmee dus definitief een punt gezet wordt achter één van de meest indrukwekkende carrières van dit land.
