Iedere keer als we ervan overtuigd zijn dat we zowat alles wat je met een piano kan doen, gezien hebben, komt er weer iemand onze kant uitgewandeld die de grenzen nog maar eens verlegt. Edouard Ferlet is zo iemand. Bij hem wordt piano 2.0 stilaan piano 3.0 en wordt de lijn tussen spel en productie steeds dunner.
Waar heeft die vent het nú weer over? Denk je misschien… we verklaren.
Een tijdje geleden zagen we de Poolse pianiste Marta Warelis oneigenlijk gebruik maken van een piano tijdens het Citadelic festival in Gent. Warelis had het toestel op dusdanige wijze gemodificeerd en gebruikte allerlei prullaria om het te bespelen, waardoor het geluiden voortbracht die een simpele sterveling niet met piano associeert. Enkele maanden daarvoor zagen we Seppe Gebreurs twee piano’s tegelijk bespelen waarbij de ene een kwartnoot lager gestemd was dan de andere. Beide keren dachten: nu hebben we toch wel alles gezien!
Niet dus!
Wat doet die dekselse Ferlet dan dat we zo van ons melk zijn? Ook hij bespeelt twee piano’s tegelijk, de ene als mens, de andere – de pianoïd – laat hij echter bespelen door een computer. Is dat werkelijk zo vernieuwend? Natuurlijk niet, mechanische piano’s bestaan al sinds mensenheugenis (toch bij mensen met een vrij kort geheugen) maar hij gaat een stap verder. Het samenspel tussen mens en computer berust namelijk op algoritmes (een soort van AI zeg maar) waarbij beiden niet enkel samenspelen op voorgeprogrammeerde tracks maar waarbij het algoritme ook reageert op andere inputs en op het pianospel van Ferlet. Dit voegt een mate van onvoorspelbaarheid toe die je ‘creativiteit’ zou kunnen noemen, al willen we toch wat terughoudend zijn met deze term wanneer het om een algoritme gaat.
Bovenstaande video laat zien hoe dat in zijn werk gaat.
Allemaal leuk en nerdy en spannend natuurlijk, maar levert het ook iets boeiends op om naar te luisteren? In het geval van single Raining alvast wel. De computerpiano brengt niet enkel melodische klanken voort maar geeft tegelijk het ritme aan op een manier die, met enige fantasie, doet denken aan het druppelen van de regen op een vensterbank.
Het resultaat is fris, knisperend en opgewekt, mede door de eenvoudige maar efficiënte melodie die heel uitgepuurd doorheen het korte nummer verweven zit. Ferlet slaagt er met deze single in om voorbij het technogeneuzel en ‘kijk eens hoe cool’ effect een nummer te maken dat zowaar blijft plakken in je hoofd.
