Laten we er geen doekjes over winden. Melting Time wordt gemist. Postpunkers die volgens de liefhebbers van het genre het wel eens ver zouden kunnen geschopt hebben. Daar is geen woord van gelogen, maar niet iedereen kiest zijn eigen geschiedenis en voor men het besefte was Melting Time voer voor de geschiedenisboekjes. Ondertussen hebben we wel het onvolprezen Lagüna waarin zowat de helft van Melting Time zit, maar sinds kort is er nog ééntje bijgekomen: Disorientations.
De mannen hebben duidelijk iets met postpunk. Geen country, jazz of andere uitstapjes, maar wederom wordt gekozen voor het genre waarmee ene Ian Curtis op het einde van de jaren 70 de wereld zou verbazen. De nieuwe band rond zanger Niels Elsermans (ook van Lagüna dus), maar ook met Tomas Serrien en Lukas Van Camp, brengt 80’s postpunk in een modern jasje, maar dan aangedikt met een vette garagerocksound.
Wat is dan het verschil met Lagüna horen we op de achterbank? Niels Elsermans heeft natuurlijk zijn eigen aparte stem waar je niet rondom kan (staren in de diepte, weet je wel), maar de sound van Close To Disappearing is gewoon ruwer en rauwer. Zelfs wat vuil, en bij moment schuurt het aan bij de eerste platen van de Gang Of Four of (kwestie van wat alledaagser te zijn) Fornet. Maar waarom woorden verspillen? Luister zelf, dit is alvast een entree om u tegen te zeggen.
