Er slaan experimentele sonische bommetjes in. “Niemand geeft een fuck om mijn schreeuw.”, fluistert hij ons toe. Dit is niet zomaar een nummer. Het is een ongehoord theatraal sterke noodkreet van de Gentse Danticlown. Een stukje kunst. Geen nummer dat je zal mee neuriën tijdens het poetsen van je tanden. En evenmin eentje waarop je zal dansen op een zoveelste feestje. Sidderen en ineenkrimpen van plaatsvervangende schaamte, omdat ook jij – net als de rest van de wereld – de noodkreten niet hoort. Traag, maar eclectisch. Met duidelijk afgelijnde toetsen, maar in een noisy elektronische chaos van dreiging.
“Ik zag een man in volledig radioactief pak het voetlicht betreden.
De muziek was even zwaar als zijn militaire bottines.
Bewegingen gingen tergend traag.
Eén voet vooruit, minutenlang.
Het was een oeroud ritueel,
een rituele dans om de aarde te beschermen.
Maar niet tegen het kwaad.”
“Niet tegen het kwaad…”, spreekt hij de luisteraars toe in deze intrigerende track. Geen typische hiphop of rap, maar weloverwogen spoken words met een donkersombere ernst ingesproken. En ook de bijhorende videoclip is al even intrigerend.
Daarvoor maakte hij voor het eerst gebruik van licht en projectie, die zijn muziek volgt: “De nooit eindigende zoektocht naar de magische formule bracht mij hier Een live muzikale loop waarbij sequenties van licht en projectie automatisch volgen. Het was een eerste stap in het werken met licht, nog een leerproces. Hopelijk vindt iemand er iets aan.” Dit is geen singaalong-song, maar een krachtig prachtig muzikaal artistiek statement.
