Celly Tubmaker omschrijft zich op Spotify als een ruimtereiziger die wegvliegt van haar problemen, maar tijdens de reis toch haar emoties onder ogen moet zien. Haar muziek klinkt dan ook alsof ze niet van deze wereld komt: knetterend en opzwepend vliegt die je oren binnen, voor Celly’s ongrijpbare stem zich voorzichtig ontpopt.
Toch is There’s Nothing Like This aardser dan je zou denken. De tekst vertelt over het einde van een toxische vriendschap, over het moment waarop de hoop op beterschap en het geduld met iemand die zijn eigen leugens lijkt te geloven zijn uitgewerkt. Op haar thuisplaneet studeerde Celly jazzzang. Wat ze hier tentoonspreidt, valt eerder te omschrijven als een explosie van elektronische popmuziek, waarin zij al haar onmacht en frustratie condenseert.
Wat die zware stem hier en daar als echo bij Celly’s gezang komt doen, snappen we niet helemaal. Denk die weg en je hebt een nummer dat nog lang blijft nasmeulen. En dan moet dat allesverschroeiende slot nog komen.
