Punk is dood. Maar punk stierf zoals het hoort op een podium, dat van Winterland in San Francisco, de nacht van 14 op 15 januari 1978. De Sex Pistols beleefden toen en daar hun Waterloo; alleen en onbegrepen. “Ever had the feeling you’ve been cheated?” waren de laatste live woorden van Johnny Rotten, zwelgend in ontgoocheling. Want ZIJ hadden gewonnen. Zij: zijnde het establishment dat punk tot mode had gemaakt; een excuus om nog meer t-shirts te kunnen verkopen. Rotten had zijn les geleerd: kijk uit voor haaien, vooral op het droge.
Zielig werd het. Punks die het niet begrepen hadden gingen mohawks dragen, wilden vooral gezien worden en paradeerden met te grote honden aan de leiband: de hond is de beste vriend van de flik en de flik was de grootste vijand van de punk. Er zijn geen punks meer, en zijn ze er toch nog dan hebben ze er nog altijd niks van begrepen.
Het Duitse Analstahl – domme, enkel op shockeren uit zijnde naam – ook niet, al beoefenen ze bijna dertig jaar hun ambacht. Abfarth heet hun single en die klinkt niet slecht, die klinkt zoals je verwacht: teringherrie maar er zit een melodie in, er zit opwinding in, en dat zijn dingen die je van zoveel hedendaagse punksingles niet kan zeggen. We zeggen dan ook niks meer, behalve dat hun lp Pillepalle Gemüsehalle in maart verschijnt en Onze-Lieve-Vrouw waarschijnlijk net weer niet. En zo is het altijd wat.
