Postmoderne noiserock. Het is de term die het Duitse (Berlijn) trio Zahn op zijn muziek plakt. Zelf zouden we het mathematisch in elkaar zittende instrumentale muziek noemen die van vele walletjes tegelijk eet. Postrock, kraut, elektronica, soms wat donkere jazz en ja, toch hier en daar een beetje noiserock.
Een huwelijk tussen Tortoise en Trans AM dat wordt bijgewoond door Metz. Zo nu en dan duikt er op de dubbelaar (zowel cd als lp, want het album duurt tachtig minuten) een riffje op dat van Melvins of The Jesus Lizard zou kunnen zijn, maar meer dan dat is het ook niet.
Chris Breuer leidt het label Crazysane en bewijst nog maar eens, na lid te zijn geweest van The Ocean Collective en nog actief in Heads, dat hij niet alleen muziek wil uitbrengen maar net zo graag zelf een en ander in elkaar zet. Zijn compagnons de route, zijnde Nic Stockmann (Heads) en Felix Gebhard (Muff Potter, podiumlid van Einstürzende Neubauten), hebben net zo goed een zwak voor epische, instrumentale muziek.
Met zijn drieën, aangevuld met hier en daar een gast om de diversiteit van de nummers te verhogen, nemen ze ons mee op een reis door, tja, door wat eigenlijk. De meeste van de nummers klinken heel erg plichtmatig, alsof ze onderling hebben geredeneerd: “En nu gaan we dit eens proberen en dan dat en uiteindelijk zal het wel werken”.
Zo nu en dan doet het dat ook, maar meestal klinkt alles veel te gezapig om echt te boeien. De rit van tachtig minuten wordt daardoor al snel te lang. Na een paar nummers zijn onze gedachten afgedwaald en hebben we niet eens meer door dat we de cd moeten wisselen voor het andere gedeelte.
Doseren, het is een kunst op zich.
