Winterwood is een gehuwd stel uit Nieuw-Zeeland dat al jaren samen muziek maakt. Ze vertrekken van beider muzikale achtergrond die ligt in het bespelen van de viool in klassieke muziek vooral, opera en experimenteren met geluiden en soundscapes. Samen creëren ze een soort akoestische atmosferische soort folk gedrenkt in drones, veldopnames en filmische aandoende geluidstapijten.
Voor To The White Sea ging het duo ten rade bij James Dickey, een Amerikaanse dichter en romanschrijver. Ze kozen voor deze roman met dezelfde titel – To The White Sea – als het album omdat die volgens het duo het best ’s mans drijfveren weergeeft. Voor een deel is dat waarschijnlijk ook omdat het zijn laatste roman is (1993). Hij stierf in 1997 na jarenlang in ziekenhuizen te hebben verbleven met onder meer geelzucht en longfibrose. Dat meest recente werk werd in het Nederlands vertaald als Naar de witte zee en is blijkbaar pas het tweede boek van zijn oeuvre die deze eer ten deel viel. Het andere is Krachttoer, dat iedereen wel zal kennen van de filmversie: Deliverance van John Boorman.
To The White Sea is vooral een oorlogsroman die draait om Muldrow, een Amerikaanse vliegenier die tijdens de finale maanden van de Tweede Wereldoorlog verongelukt en probeert te overleven in Japan, met name in Tokyo. Stilaan raakt hij verdwaald in een innerlijke wereld van wreedheid en waanzin met veel geweld en irrationaliteit. Tegelijk komen er voortdurend herinneringen bij hem op over de weidse vlakten van Alaska waar hij meermaals lange tochten maakte.
Ideaal voer voor het duo om een fascinerende soundscape te maken die reflecteert, dromerig bij momenten, uitermate brutaal en heftig op andere momenten. Winterwood evoceert de grimmige realiteit die de piloot overweldigt en zet die om in klanken die ons meenemen op de reis van het boek zonder er een woord van te lezen en ook zonder dar dat nodig is. Op de gelimiteerde cassette staan de nummers gewoon vermeld als part 1-3, maar er zijn wel uitgebreidere titels aanwezig die wat meer duiding geven over het verhaal dat Winterwood wereldkundig maakt. Het is een filmisch pareltje geworden dat voor Winterwood ook een beetje uit hun comfortzone is, omdat ze meestal gitaargeoriënteerde muziek maken en daar nu nauwelijks sprake van is.
