Tekst: Koen Hollants
Whorses is een band met wortels in Kortrijk en muziek die nogal eens door het leven durft te gaan als noiserock al zijn we er zelf nog niet helemaal uit wat daar precies onder verstaan mag worden. Feit is dat het viertal uitblinkt in het brengen van pure chaos op speed. Dat omschrijft wellicht ongeveer wat je mag verwachten van deze ep die vijf nummers afvuurt aan een rotvaart. Samen zijn de nummers amper goed voor negen minuten waarbij je het ene moment een vrij poppy geluid hoort om het volgende moment overspoeld te worden door een cocktail van knallende gitaren, catchy baslijnen en een pompende drum.
De vrij hoge, schelle stem is als het ware het bindmiddel ook al zwermt die uit tot in de uithoeken van de waanzin bij bijvoorbeeld vooruitgeschoven single House Music (waarvan je op deze site al eerder een impressie mocht lezen).
Het viertal – tegenwoordig bestaande uit Harry, Dries, Timotheus en Tijl – mag zich dan wel gedragen als een zootje ongeregeld, ze creëren op magistrale wijze een compleet eigen geluid waarbij ze verraden over een grote instrumentenkennis te beschikken.
Het is niet iedereen gegeven om vanuit wat eerst klinkt als een heel erg vaste songstructuur over te gaan tot wat complete chaos lijkt om er dan uiteindelijk toch weer een stramien in te laten ontwaren. Een nummer van Whorses in detail beschrijven is een opgave die te vergelijken valt met het beklimmen van de Mount Everest in duikpak en geladen als een pakezel terwijl je probeert om panfluit te spelen op een manier zodat het klinkt als een piano. Je heeft het begrepen: hoogst onmogelijk.
Wij vinden het erg vermakelijk maar kunnen ons voorstellen dat de gemiddelde luisteraar van een doorsnee radiozender denkt dat zijn toestel kapot is als Whorses er gedraaid zou worden. Wie echter fan is van stevige rock met een hoek af, is niet alleen aan het juiste adres bij Whorses maar moet dit vooral eens live bewonderen want dan spat de energie nog duizend maal harder in het rond.
Na een schier ontelbaar keren luisteren naar deze nieuwe, slagen we er niet in om er een favoriet nummer uit te pikken. We zijn geneigd om House Music naar voor te schuiven maar vermoeden dat dit deels is ingegeven omdat dit het meest vertrouwde nummer is aangezien we het reeds eerder konden beluisteren. Minced Meat als opener is meteen een kopstoot vanjewelste waarbij de aandacht voor ons grotendeels wordt opgeëist door het furieuze, meeslepende drumwerk. De zang komt hier maar laat op de proppen maar dat maakt het nummer geenszins minder intens.
Swampwalker tapt uit een ander vaatje en klinkt even donker en onheilspellend als je van een moeras mag verwachten. Het meest toegankelijke nummer is Say Hi dat meteen met heel erg catchy uptempo gitaarlijnen de boel opzweept. Voor je nog maar goed en wel besefte dat het begonnen is, is het feestje al voorbij.
Afsluiter Meow is snarenplukkerij van de bovenste plank en balanceert eens temeer op de dunne lijn van aangename waanzin en pure chaos.
Na minder dan tien minuten verweesd achterblijven, het is ons nog niet vaak overkomen maar Whorses is er met verve in geslaagd. Als je na dit hele stukje geen jota begrepen heeft van hetgeen we bedoelen, kunnen we enkel onze excuses aanbieden én vooral aanraden om eens zelf te luisteren. Wees wel gewaarschuwd: als je nog maar net je ogen hebt geopend, riskeer je minstens een hartaanval voor je jouw eerste kop koffie hebt kunnen zetten.
De korte samenvatting luidt als volgt: complete waanzin aan topsnelheid!
Facebook – Instagram – Bandcamp
