Er zal gemor weerklinken. Vooral van de jongeren onder ons: “Waarom weer zo’n oude zak?” Omdat Johan Verminnen er verantwoording voor draagt dat er nu dingen als Belgische rock, hiphop, trance en vul vooral zelf je genre in… zijn.
Want Verminnen debuteerde al heel jong in talentenjachten, eind de jaren zestig toen de Belgische muziek vooral vertolkt werd door leraren Nederlands aan colleges die een geitensik droegen en na gedane lesuren een akoestische gitaar om de nek hingen, als een molensteen, klaar om te zinkend naar de poëtische diepten hunner ziel. Of zoiets. Goed, Antwerpen had The Pebbles en Ferre Grignard, Gent had The New Inspiration en onder de taalgrens deden Tenderfoot Kids hun ding, maar iemand die uit de Vlaamse kleinkunst kwam, jong was, niet vies was van rocklawaai én in het Nederlands zong, nee, die hadden we nog niet.
Verminnen groeide op in en rond Brussel, smeedde allianties met de al even prille ketjes Raymond van het Groenewoud en Erik Van Neygen en maakte op zijn negentiende, in 1970, al zijn eerste lp.
Maar het duurde tot 1973, tot Laat Me Nu Toch Niet Alleen, alvorens hij wat je noemt een ster werd. Niet mis voor iemand die in zijn teksten het Brusselse nachtleven beschreef, en de hoeren en dronkaards en gokkers van die stad daarmee een gezicht gaf.
In ’76 komt Stilte Als Refrein uit; zijn inmiddels vijfde lp en misschien wel zijn beste. Er staat namelijk Brussel op, pakkende ode aan zijn jeugd in de grootstad.
En in ’78 Als Mijn Gitaar Me Helpt, misschien wel zijn beste of vallen we in herhaling?
Wie nooit of te nimmer in herhaling wou vallen was en is Johan Verminnen. Daarvoor was zijn muzikaliteit nu eenmaal te groot. Hij liet Zuid-Amerika en het instrumentarium daarvan hier door zijn songs waaien, vooral in latere jaren, en werd dan ook nog eens gedelegeerd bestuurder van Sabam en waakte zodoende over correcte auteursrechten voor iedereen. Als er, kortom, één Belgische muzikant een standbeeld mag hebben (Brel heeft er al) laat het dan Johan Verminnen zijn.
