Voor Geert Noppe leek 2020 een heel druk jaar te worden, er stond een tournee gepland met Yevgueni om de 20-jarige jubileum te vieren, ook ging hij op tournee met Hooverphonic waarvan hij sinds aantal jaren deel uitmaakt van de liveband. Met Walrus zou hij ook nog eens de muziek verzorgen bij de voorstellingen van De Reis van Meneer Beer van Theater Tieret. Maar toen kwam corona en op een paar dagen tijd was de agenda van Noppe volledig leeg. Er volgden donkere dagen om deze uitzichtloze situatie te verwerken. Na een tijdje wist hij de opgelegde rustperiode evenwel toch goed te gebruiken en kon hij de knop omdraaien. Hij gebruikte de lockdown periodes om het derde Walrus-album uit te werken en op te nemen.
Hij schraapte al zijn ideeën voor het album bij elkaar en trok naar Alex Callier (Hooverphonic) met demo’s in de hand en de vraag om het album te producen en mee te werken aan de arrangementen. Callier zat ook achter de knoppen bij het vorige album Terug Naar Het Begin en beide muzikanten vinden elkaar in de liefde voor verschillende genres en mooie, warme arrangementen. Nadat beide heren de demo’s hadden uitgewerkt werden de muzikanten erbij gehaald. Ze namen elk apart hun deel op wat veel ruimte liet om te experimenteren en alles rustig af te werken. Als extra kreeg Walrus nog het gezelschap van Nina Sampermans voor de backings. Blazers Sam Vloemans (Cargo Mas) en Nabou Claerhout (Nabou) gaven het geheel nog meer kleur.
Het resultaat is een pakkende plaat met elf wondermooie nummers die heel knap zijn uitgewerkt. Iedereen die aan het album meewerkte stak er zijn ziel in en dat hoor je. Noppe heeft goed nagedacht over de teksten en zingt met zijn warme stem en met veel passie de knappe songs. Elk nummer is mooi opgebouwd met knappe laagjes die een indrukwekkend geheel opbouwen. Nergens klinkt het “over the top”. Het album klinkt zo goed als perfect zonder echter té perfect te klinken.
Op Tussen Mijn Oren vind je zalige, dansbare popsongs maar ook innemende nummers die je bij het nekvel nemen en nooit meer loslaten. Het album leest als een boeiend en aangenaam boek met verhalen die zomaar uit het leven zijn gegrepen. Zowel tekstueel als muzikaal gaat het heel diep zonder zwaar te worden.
Walrus bewijst nogmaals dat het een unieke band is die veel aandacht verdient. Noppe en zijn vrienden flirten met stevige indierock (Schets), bouwen weidse klanken op die doen denken aan Sigur Rós (Misschien Ben Ik Wel Dood), komen magistraal uit de hoek (Tussenin) en leveren zonder dat ze het weten eigenlijk elf singles af die zeker op de radio zouden moeten gedraaid worden.
Het is vijf jaar geleden dat het vorige Walrus-album verscheen, dat is veel te lang. De band bewijst met deze langspeler dat ze zeker in de eerste klas meespelen en niet zomaar een projectje zijn. Tussen Mijn Oren is echt een feest voor de oren.
Walrus stelt dit mooie album voor in O.C. ’t Waaigat in Burcht op 12 november.
