Wat hier neergepoot wordt door VV Brown is redelijk straf.
Gospel, hiphop, funk, soul, reggae, spoken word, je vindt het allemaal op deze plaat en toch klinkt ze als één blok met als centraal thema: protest over de positie van de gekleurde mens in Groot Brittannië.
De uit Northampton afkomstige VV Brown is naast een begenadigde singer-songwriter, model en platenproducent ook journaliste en activiste en dat is aan de stevige teksten te horen. Niet minder dan 18 nummers telt dit manifest en dat is helaas meteen ook de zwakte ervan, want naar het einde toe verwaterd de boel toch wel een beetje.
Maar niet getreurd. We krijgen meteen een gebalde vuist in onze maag gesplitst met de van een militante beat en tekst voorziene opener Break of the Night waarin je aangemaand wordt om zeker aandachtig te luisteren wat niet zo moeilijk valt door de meeslepende zang.
Een zekere dreiging gaat uit van het meeslepende door een uitstekende baslijn gedragen Marginalised. “How you’re gonna deal with this shit?” Spoken word en een intiemere sfeer in I Will Always Be Black gebracht door ene Derome.
Misschien wel het absolute hoogtepunt is het van een aanstekelijke doch sobere choreografie voorziene Black British waarin James Baldwin, Malcolm X en Martin Luther King de revue passeren. Met Let Us Remember krijgen we een eerste streepje reggae voorgeschoteld in de geest van Linton Kwesi Johnson. Een oproep tot emancipatie is het alweer door een subtiele bas gedragen Philosophy dat tevens van heerlijke samenzang voorzien is.
Op titeltrack Am I British Yet vertelt Liam Bailey over het wedervaren van een zwarte jongen in een overwegend blanke wijk. Ook op No Fear levert de uit Nottingham afkomstige singer-songwriter Liam Bailey een bijdrage met zijn mooie soulvolle stem samen met de ook wel van een goed paar stembanden voorziene Brown.
Een verhalend intermezzo is Generations geworden met een tekst en muzikale bijdrage van multi-instrumentalist en producer Amaroun. Een brokje neo-soul krijgen we te horen In Twisted met als thema culturele toe-eigening en waarin ene Elvis vernoemd wordt. Reggae voert weer de boventoon in protestnummer Go Back en het aangenaam wiegende Feel So Alive waarin we toch weer mooie zang te horen krijgen.
Jamaica is één funkriff waarop de culinaire en culturele kwaliteiten van het land voorgesteld worden door Ron Frater. Meer strijdlustige stemmen op het meeslepende History waarmee de plaat eigenlijk mocht afgesloten worden. Wat nog volgt is spoken word op Inhale, het ietwat tamme Swallowing My Pride en het hoopvolle maar toch in hetzelfde bedje zieke Mission.
Afsluiter Be it mag er best wezen met vrolijke zangstemmetjes en daartussen een andere stem gemixt die zo vanop een massamanifestatie lijkt weggeplukt te zijn. Leuk album dus maar het mocht net iets korter zijn. VV of Vanessa Brown tekende zelf voor de productie van deze cd.
