Wie spontaan ‘Eric!’ roept bij het aanhoren van de groepsnaam, mag zich gerust van het cinefiele type noemen. De naam refereert (denken we toch) aan acteur/regisseur Eric Von Stroheim. Bekend door zijn rol in Sunset Boulevard en dus uit het zwart-wit tijdperk. Geen toevallige naam voor deze band. Op Love? Who gets love? staan tal van samples uit oude films en ook hun live shows worden steevast begeleid door filmbeelden.
Zelf bestempelen ze hun muziek als ‘cinematic doom’. We hadden het niet beter kunnen verzinnen. Goede groepsnaam dus.
Op naar de muziek dan. Openingsnummer Moth voelt aan als een intro van een film. Donkere synth, aantikkend ritme en een gehijg. De hoge stem van Dominique Van Cappellen stootte ons wat af maar gelukkig heeft ze ook andere timbres in de aanbieding. Soms in één en hetzelfde nummer.
In For A Beautiful Girl, gaat ze lager en vertellender, begeleid door een zware gitaar. Het is zowat de formule van Von Stroheim doorheen de plaat. Traag en heel sferisch binnenkomen, ietwat mysterieus gezang of parlando en daarna barst altijd een bom (luister bvb. eens naar single Cigarette Smoke). De gitaren neigen dan steevast veel naar metal maar passen wel in het plaatje.
Ook Pulp en Spit bewandelen misschien teveel dezelfde weg. Maar hier zijn zeker liefhebbers voor.
Tekstueel huldigen ze zich ook in een zwart-wit sfeertje. Alles blijft in een waas van mysterie en je ziet er zo de beelden bij. “I walked into a cigarette smoke and i found trouble… trouble.” Of wat dacht u van “I have no tongue. I have no smell. I cannot bleed. I cannot see.”?
Wat we sterk bewonderen, is dat ze zich zeer bewust zijn van hun beperkingen als muzikant maar ze wel maximaal weten te benutten. Geen solo-gedoe of moeilijkdoenerij. Nee, sfeerzetting is wat ze doen en dat doen ze uitstekend. Red Raw en afsluiter Blood Institute zijn hier de beste voorbeelden van én hun beste songs. Een goede film noir werkt ook altijd naar een hoogtepunt toe en zo is het hier niet anders.
Op youtube vind je ook een hele ‘Von Stroheim-versie’ van Ever Fallen In Love van Buzzcocks. Door auteursrechtelijke problemen kon deze cover blijkbaar niet op de plaat maar het geeft een goed, euh, beeld van waar ze mee bezig zijn. Naast hun eigen songs, that is. En Cut!
