Gazer Tapes: Belgische tapes uit hartje Turnhout. Opgericht door een muziekmaniak (hoe kan het ook anders), tevens muzikant bij Fake Indians en Poppel, en gezegend met een passie die 24 uur inspanningen vergt.
Liefde voor het vaderland, maar nog meer voor de vele undergroundbands die in dit landje opereren die hoewel ze tevreden zijn met een podium in een bruine kroeg zo veel meer verdienen. Noem dit het nadeel van de underground, het voordeel is dat je letterlijk in de schoonheid verzuipt. Getuige deze tape waarop 31 (!) songs staan van 30 bands, gewoonweg omdat de sloebers van Borokov Borokov twee keer een titel hebben weggekaapt. 29 Belgische, en 1 (over evenwicht gesproken, sorry!) uit Nederland.
Gazers #2. De opvolger van het eerste deel dat in het begin van 2017 verscheen. En neen, je moet niet gaan checken: geen enkele band die op de eerste tape stond, heeft ondertussen een plaats in het Sportpaleis veroverd. Nadeel van de underground, weet je wel…
Gaan we ze alle dertig overlopen? Ja, we gaan dat doen. Ze verdienen het, beloof ons gewoon achteraf gewoon dat je eens naar ze luistert. Je hoeft er zelfs de tape niet voor te kopen, want je kan de release streamen via Bandcamp.
Aftrappen doen we met So Much van Yonder Trips. Een collage vreemde geluidjes die uiteindelijk samenvallen in één heerlijke experimentele psychedelische lo-fi trip. Muziek die niet te omschrijven is met woorden, en dat geldt op deze tape niet alleen voor deze Antwerpenaars die hun muziek gemakshalve trip pop hebben gedoopt.
Nog nooit gehoord van The Empathy Exams, zegt u? Wij ook niet, en dat is niet meer dan normaal, want Close To The Knives is de allereerste song die uit de pen van dit duo is gevloeid. Niet de eerste de beste, want het gaat om Dieter Sermeus en Arne Van Petegem. Dagdromerige elektropop die wat van Soft Cell in zich heeft, echt waar!
Borokov Borokov dan. De sterren van de tape. Wie nog niet van deze vrolijke bende heeft gehoord is gewoon niet van deze tijd, stouterds als we zijn! Neen serieus, het is alsnog niet te laat om ze te ontdekken, maar ooit wordt Borokov Borokov even groot als Bazart. En ze zullen dat doen met hun typische dadaïstische Nederpop die aan Arbeid Adelt! of Aroma Di Amore herinnert, of wie weet doen ze het wel met hun gitzwarte obscure elektronische industrial songs zoals de twee die op deze tape staan. Witte Beat past perfect bij oude zwart-wit beelden van vervallen Oost-Duitse gebouwen. Ideale tapemuziek zeg maar. En soms maken ze het recensenten gemakkelijk, wat kun je nog toevoegen aan een track met de titel Zwarte Synth?
Gazers #2 is een tape zonder muzikale grenzen. Alles vind je erop. Moeilijk te bepalen tot welke categorie (neen, het moet niet!) The Third Kind behoort, maar Someone Somewhere deed ons denken aan lo-fi synthpop die een vluggertje maakt met dark wave en shoegaze. Weemoed die op je maag blijft liggen, daarom is het weemoed…
Over shoegaze gesproken. Hier is Bleak. Ondertussen zullen ze de vergelijkingen met Slowdive zo beu als koude pap zijn, anderzijds kun je je als shoegazeband geen grotere eer voorstellen, hoewel er in Where Did You Go ook iets van de Pale Saints zit. Lichtjes briljant…
Pastel Ruins. We zijn er nog niet uit of de naam iets te maken heeft met The Pastels (het obscure indiebandje waar Kurt Cobain zo zot van was), maar ze klinken op Ambergris wel wat als de Schotten. Op deze song twijfelt het viertal of ze met jou de geluidsmuur willen doorbreken of dat ze je willen meenemen op een melancholisch klanktapijt. Tamelijk imponerend dit!
Wie zeker geen genade heeft met de geluidsmuur zijn de heren van Fake Indians. There Was An Ass (ja, wat een titel!) is loeiharde psychedelica waar je geen speld tussen krijgt. Flippen en genieten…
The Shovels. Reeds decennia bezig en in feite zou Erik Debny zich gerust de John Lennon van dit land mogen noemen al was het maar omdat hij weet hoe een klassieke poprocksong in elkaar zit. Dat Erik het nog steeds kan hoor je in No Destiny. Noem het protestpop of wat dan ook, het is subliem…
Al lang geen onbekende op onze pagina is de slackerpop van Beech. Vultures stond op de bejubelde Tea Bag ep die eveneens uitkwam op Gazer Tapes. Gasten die een song kunnen schrijven, meer moet je daar in feite niet over zeggen.
Ook present is Berg. Een band waar we ook al het één en ander over hebben gezegd en als je Leap hoort weet je waarom dat is: dit is zalige dreampop met synthklanken waar je warm van wordt.
In het rijtje van “bandjes die iedere goede Belg zou moeten kennen”: Fornet. Moonlit (b) stond ook op hun debuut dat via tape uitgebracht werd op Sentimental (het label van Fenne en Kobe van de Whispering Sons). Rommelige (positief bedoeld) postpunk waar zo wat van alles in zit behalve het gewone. Na meer dan een jaar te hebben meegedraaid moet er ook geen namedropping meer bij te pas komen : Fornet is Fornet.
Dieter Von Deurne And The Politics. We hebben het altijd een grappige naam gevonden. Het debuut van de band rond Dieter Sermeus die bij Orange Black en The Go Find zat is wat je noemt een “meer dan degelijk plaatje”. Jenny dat je op deze tape vindt is andere koek. Niet dat het niet degelijk is, wel omdat je Dieter Von Deurne And The Politics nog nooit zo experimenteel hebt gehoord!
Tijd voor folkpop die het met elektropop doet zonder dat je bang moet zijn van de geitenwollensokkenbrigade. Een tijdje geleden verscheen er van Tonsils een release op FONS Records (op tape, hoe kan het ook anders op Gazer Tapes) en we hadden het toen over Pavement. Weet je meteen wat voor soort muziekjes deze Limburgers je te bieden hebben.
O’Grady is een band waar je je eigenlijk best niet te veel vragen over stelt. Ze doen wat ze doen en doen dat goed. Muscular Man (Burn The House, Kill The Cops) is ook weer zo’n song. Gekke titel, gekke song…maar verdomd goed!
Als je een tapelabel hebt, dan zet je daar natuurlijk ook je eigen band op. Poppel is één van de bands waar labelboss Hermans Dries bij zit. Garden klinkt verdomd aanstekelijk. Of het bedoeld is om als postpunk te klinken weten we niet, maar in onze oren is dat toch het geval. En dan nog van het goede kaliber….
Met Ero Guro zitten we in de noise-afdeling. Borderline is ideaal geschikt om je demonen op de straatstenen te kegelen of gewoon om de longen eens kapot te schreeuwen. Heeft altijd zijn nut!
Met Man Inside A Hole tapt Moar uit zijn bekende, lekkere vaatje: geflipte garagerock met overstuurde microfonen.
Prayer van King Dick grijpt ook terug naar de garagerock, maar niet van het “grappige” kaliber als Moar, eerder zwaarmoedig en die wat aanvoelt als een emotionele bulldozer. En terwijl we toch lekker aan het lullen zijn, neem je maar beter de agenda ter hand en noteren dat deze jongens onze gast zijn op een nieuwe editie van Luminous Fest in de Kinky Star, op 17 november is dat. To be continued, of wat dacht je?
Grapjassen zijn het die jongens van Kookaburra. Met een song als Korsakov verwacht een pienter mens zich aan de noise van de kapitein, maar het olijke trio houdt het op de stijl waar ze goed in zijn: wilde, ontspoorde psychedelica gebracht op een bloemetjesbed. Wat we daarmee willen zeggen, pluis je maar zelf uit…
Jammer dat die zomer voorbij is toch? Niet alleen missen we het zonnetje, maar Always, Holidays (ha!) van Bonzo past tevens ideaal om de oohs en de aahs op één of ander strand te zingen. Nu goed, niets dat je tegenhoudt om dit ook te doen bij het opzetten van je sneeuwman.
CUNTST dan. Een band die iets te maken heeft met Borokov Borokov (zoek het zelf maar uit wat). Horseback omschrijven kun je met drie woorden doen: twee minuten waanzin.
Ooit was er in Groot-Brittannië een band die het briljante idee kreeg om als Pele door het leven te gaan. De roemstatus van de voetballer hebben ze nooit overtroffen. We gaan er geen geld op verwedden dat deze Maradona dat wel gaat doen, maar Falcao is vette surfrock met een Krautreockvibe. Beter dan de Argentijn, maar ons moet je niet altijd geloven….
Gargamel. Kwaadaardige tovenaar die in zijn leven niet één smurf in zijn soeppot heeft kunnen doen belanden, maar wel het onderwerp werd voor een song van Peuk. Nu ja, we denken dat het daarover gaat. Lekkere fuzzy beukwerk met de Kim Gordon-achtige stem van Nele Jansen die voor de Riot Grrrl-sfeer zorgt. Op halloweenavond (31 oktober is dat mocht je het niet weten) staan ze op Luminous Fest in de AAP in Gent, samen met Dead High Wire. Toeval of niet, maar laat dat net de band zijn die we hierna op deze tape horen. Parallel World is postpunk met het venijn en de nijd van de eerste platen van The Sound. Weetje (hoewel eerder noodzaak als je om goede muziek geeft): Dead High Wire brengt zeer binnenkort haar debuut uit!
Jef Der Dood. Met zo’n naam kun je moeilijk feelgoodmuziek gaan componeren. Niet dat we daar zaten op te wachten. Nöskötl (spreek het luid uit en je begrijpt het) grijpt terug naar de minimal wave van de jaren 80. Denken we toch… IJskoud gebracht, net zoals we het willen!
Totaal onverwacht is Bruno van Star Club West. Een vrij experimentele song die wat naar DAAU neigt. Het vergt inspanningen, en is één van de moeilijkere ter verteerbare songs op deze tape. Het moet niet altijd gemakkelijk zijn, toch?
Binnenkort brengt het zestal van The LVE hun langspeler Heartbreak Hi uit. Een titel die alles zegt. Sadcore vermengt met tonnen dreampop. Dromen voor treurwilgen, Dreams & Memories die op Gazers staat, is daar het ultiem bewijs van.
Noem ons emotionele losers, maar hoe kan je beter je liefde getuigen door je droompartner in het oor te fluisteren dat je haar of zijn parkiet wil zijn. Teambuilding (over originele namen gesproken!) doet het in Parakeet en het resultaat is het mooiste liefdesliedje dat je je kan bedenken. Dus toch iets voor emotionele losers…
U hebt nog nooit van Kookenhaken gehoord? Wij ook niet behalve die Jonathan Richman-song dan. Het zijn die Nederlanders waarover we het hadden. In het begin van de jaren 90 opgericht (ja, zo oud!) door Frank Van Laerhoven en geïnspireerd door The Velvet Underground, Buffalo Tom en andere Pixies. En neen, haal die glimlach maar weg, want Kookenhaken herkauwt niet, wel horen we op I Leave dat deze Nederlandse bende zeer goed weet wat goede indiemuziek inhoudt.
Nog eentje te gaan en u kan zich aan uw belofte houden: naar de songs luisteren. Autumn van The Tubs. Deze bende uit Gent die mag stoeven dat ze op het gerenommeerde Burger Records zit weet zeer goed wat te doen als ze lo-fi indiepop willen schrijven die je bij de keel grijpt.
