De Gentse-Kortrijkse postpunkformatie VAAG laat met hun nieuwste ep Rauw geen ruimte voor twijfel: de titel is even duidelijk als treffend. VAAG is vier kloeke mannen sterk met een heden en verleden in potige bands als Hitch, Supergenius, Haemers, Hessian, VVOVNDS enz… Dat potige collectief sleurt de luisteraar in vier tracks mee door een brutaal klanklandschap.
Vanaf de eerste seconden wordt duidelijk dat Rauw meer is dan een stilistische keuze – het is een statement. VAAG mengt op indrukwekkend instinctieve wijze post-hardcore, punk, no wave en noise rock tot een snijdend geluid dat schuurt, kraakt en bijt. De productie is bewust onopgesmukt, waardoor het geheel aanvoelt als een liveset in een aftandse garagebox waar het plafond te laag, de belichting te schaars en de muren te nat zijn – precies zoals het hoort.
De invloeden liggen er niet vingerdik op, maar fans van Fugazi zullen af en toe een bekend soort nervositeit herkennen in de ritmiek en spanningsopbouw. Toch houdt VAAG het eigen: de band weet chaos en structuur knap in balans te houden, elke track voelt noodzakelijk. Weinig of geen overbodige ruis – alleen gecontroleerde, doelgerichte herrie.
Het artwork van de release past perfect bij de klank: wit-zwart en donkergrijs domineren de esthetiek, als een echo van de grauwe intensiteit die uit de boxen knalt. Vaag klinkt als beton onder druk, als staal dat stevig kraakt maar weigert te breken. De spanningsboog is nog het spectaculairst in Truth Be Told, de tweede track. Hard, bijtend, melodieus en bijgevolg uitdrukkelijk solliciterend naar het bedienen van de repeat-toets.
