We zagen de uit New York City afkomstige band Uniform twee keer live. Beide keren was het uitermate intens wat we zagen en konden we niet anders dan zwaar onder de indruk zijn van de terechte muzikale marteling die Uniform over ons heen kieperde.
Net als industrial noise-genoten The Body gaat ook Uniform telkens een stapje verder richting totale teloorgang, ook van onze oren, oordopjes of niet. Alsmaar intenser, alsmaar dieper in zichzelf wroetend. Dat moge duidelijk te horen zijn aan de oerschreeuw van zanger Michael Berdan tijdens de opener American Standard. Het nummer begint met Berdan die intens tiert en getuigt over de pijn om bulimia nervosa, een door emoties aangestuurde eetstoornis met verregaande fysieke en psychologische consequenties.
Zelfhaat, waanzin, bedrog en eenzaamheid vormen opnieuw de rode draad doorheen de vier nummers die genadeloos beuken op onze trommelvliezen.
Leider en gitarist Ben Greenberg zal uitermate tevreden zijn met het maniakale dat Berdan uitstraalt in zijn van ontreddering en hopeloosheid getuigende woorden. Brad Truax, de bassist van Interpol, tekent present, net als de naar het nest teruggekeerde drummer Michael Blume en voor het eerst ook Michael Sharp, die al jaren drumt tijdens de concerten en nu voor het eerst ook op een fysieke drager is te horen.
Berdan zocht en vond assistentie bij Maggie Siebert (in het boek Bonding: psychopaten en bodyhorror galore) en B.R. Yeager (Negative Space: pure cult) om mentale en fysieke ziekte zo gruwelijk en aangrijpend mogelijk in woorden om te zetten, terwijl Greenberg met zijn kompanen muzikaal nog intenser beukt dan Swans, Pharmakon en Primitive Man samen.
Typten we al dat deze plaat een uppercut vanjewelste is? Neen, wel dan doen we het nu. Heerlijk intens, murw beukend en nog iets te vertellen ook, zo hoort Uniform te klinken.
