Een plaat die op 9000 Records verschijnt, betekent automatisch dat het om een band uit Gent gaat. Tommigun (waarin ook wat Brusselse roots vermengd zit) bestaat uit leden die in andere bands reeds hun strepen hebben verdiend. Naast spilfiguur Thomas Devos, vind je er ook Kaat Arnaert (zusje van Geike, Sutrastore), Pim De Wolf (Thou), Mattijs Vanderleen (Sunday Bell Ringers) en Joeri Cnapelinckx (Kawada) bij.
Hoewel je Wooden Son het best als donkere pop kan omschrijven, is het een plaat die je niet in één luisterbeurt kan vatten. Moeilijk zijn de songs niet, maar de bizarre songs moeten een paar keer de baan van je hersenen rond vooraleer je de impact ervan te pakken hebt. Zoals bij alle songs zit het geheim bij Tommigun hem ook in de details, zoals de mysterieuze, verleidelijke achtergrondzang van Kaat in Send Me.
Tegenwoordig is het hip om platen met het surrealisme van David Lynch te vergelijken, maar in het geval van Tommigun geldt dit zeker. Muziek die je met jezelf confronteert, soms op een harde manier (Slagstamp heeft een Michael Gira-tintje), dan weer minimale pop die met de noot beklemmender klinkt (Turn Over).
Bij Tommigun is alles mogelijk, de elektronicabeepjes in Whowho zijn ronduit verslavend, en in schril contrast met de Victoriaanse aanpak van Lady Low dat kan wedijveren met het beste van The Divine Comedy.
De titelsong is dan weer indiepop op zijn donkerst. Bijna haal je de messen boven wanneer je deze song hoort, muziek die je bij de keel grijpt, en dat zowel door zijn tekst als zijn sfeer.
Op het einde van de rit zal er wellicht niemand zijn die weet wat Tommigun wil zeggen, maar de hoes spreekt voor zich: iemand die in de spiegel kijkt en verbaasd is over wat er in zijn lichaam verborgen zit. Een cd die je best in je lader gooit, de kans dat je met open mond blijft staan kijken is niet onbestaand!
