Een traan over donkere wangen. Het besef dat de wereld ver staat van wat je zelf beleeft. En dat er weinig toenadering lonkt. De man die geen aansluiting vindt in de maatschappij. Op de cover prijkt er slechts één. Maar het kan pijn doen te weten dat hij niet alleen is… De traan als lopende draad doorheen het tweede album van This Can Hurt: Worlds Apart. En wees maar zeker: deze beroert!
Hun eerste album Nothing Matters werd zowel in indie- en poprangen als binnen de metal, gothic en wavescene gesmaakt, waarop This Can Hurt zelf ‘industrial post wave’ bedacht als genrelabel. En dat is volgens ons wel een treffende beschrijving voor deze band die perfect weet hoe ze postrock kunnen combineren met nineties grunge en new wave, hier en daar een metal- of bluestoets aan toevoegt en dit alles durft overgieten met een zoete zweem rock ’n roll.
JP De Brabander (ex-LoopLizard, ex-DeLaVega), Sven Vande Neste (70’s Tush) en Jack Noise trokken met dit tweede album – o.a. door het experimenteren in de studio – strakkere lijnen rond het eigen geluid van This Can Hurt, wat knap diverse nummers opleverde. Het uitwerken van nummers vertrekt vanuit geluiden die Jack voortdurend opneemt. Noise en ruis uit het dagelijkse leven zoals de vaatwas die stilvalt, een mes dat tegen de grond valt, een stilvallende tractor,… zijn dus vaak de basis waarrond nummers opgebouwd worden.
Na de Intro waarin je de spanning voelt oplopen en de spoken vocals wanhoop uitspreken, horen we Hourglass, waarin drums klinken alsof ze uit een klassiek elektronummer komen, terwijl de gitaren en zang één en al opzwepende rock ’n roll uitademen.
We kregen tot hier toe al drie singles te horen uit dit album. Perfect getimed – net na de vorige gemeenteraadsverkiezingen – brachten ze de eerste single The Fall Of Mark E Smith uit als eerbetoon aan de overleden zanger maar tegelijk ook als protest tegen het adres van corrupte wereldleiders en het eeuwige winstbejag van de industriële magnaten. Kwaadheid passioneel brengen blijkt niet onmogelijk. Ook al klinkt er kille hardheid door, de kracht van weerstand en rebellie zet zich vast in de enerzijds door oldschool mic galmende spoken vocals en anderzijds heerlijk donkere, opgeruwde vocals, zelfzekere drumslagen en snijdende snaren.
Even later krijgen we ook de titeltrack te horen. Worlds Apart opent met een prachtige wave-intro, waarbij zanger Sven Vande Neste uitblinkt met een emotioneel krachtige zanglijn. En hun derde single High Tide brengt na een industrial intro stevig rockende gitaren, waarbij verleidelijk gefluister, zuivere zanglijnen en uithalende schreeuwen vloeiend hand in hand gaan.
Fate brengt een meer industrieel geluid, waarin brullende gitaren even later breder uitgelengd werden tot een bluesy, melancholische sfeer. Meeslepend mooi. Triggerende ritmes in Rivers Run Deep die de diepte in getrokken worden door gitaren en drums met metal pit, terwijl Sven daar, geflankeerd door een knappe synthlijn, rustig doch ruw overheen zingt.
Verscheurend emotioneel klinkt Illusion, waarin zowel momenten van woede als reflecterende ademruimtes zitten. Some Days is wat je een meeslepende ‘ballade’ zou kunnen noemen, hoewel het woord tekort schiet. Want ook hier zitten industriële klanken, een stevige gitaarsound en fijne synthtoetsen in verwerkt, waardoor het bovendrijft tussen wat we in het algemeen als ballade benoemen.
Uitdagende Diane… zo klinkt deze wel. Intens, vol gevaar, maar zo heerlijk spannend. De giftige appel, de verleiding in slangenvel, die je na alle weloverwogen rationele bedenkingen tóch passioneel zoent. Afsluitend vinden we het stevige nummer Versus en het daartegen mooi contrasterende For You dat zacht omfloerst door instrumenten en zang lijkt af te tellen met piano en tremelo-gitaarsounds. De traan is er.
Moesten we een platenlabel zijn, we hadden This Can Hurt al lang een contract aangeboden, waar ze de eerstkomende jaren onmogelijk nog van onder geraakten. Het album verschijnt op 15 juni, maar je kan het reeds bestellen via pre-order. Bekijk hier alvast een promo-filmpje.
Op de live-shows zal je ook een nieuw bandlid ontmoeten, want uit Gavere kaapten ze bassist Jo Van Malderghem weg, die Dirk De Kesel zal vervangen. Op 22 juni kan je hen aan het werk zien op het Har Rock Festival in Oirsbeek (NL).
Website / Facebook / Soundcloud
