Om maar meteen de koe bij de horens te vatten, The Smashing Pumpkins is al lang zo’n band waarvan je weet dat ze nooit meer een album zullen maken dat ook maar in de schaduw van de glorie van hun beginjaren komt. Een groep die iedereen door nostalgische gevoelens met plezier terug op een podium wil zien, maar waarvan de meeste fans stiekem hopen dat de setlist beperkt zal blijven tot hun oude materiaal. Dat soort band dus…
Hun recente werk wordt meestal na een paar maanden van de release bij het vuilnis gekieperd, maar uiteraard zijn dit ook de makers van albums als Gish, Siamese Dream, Mellon Collie And the Infinite Sadness en Adore. Stuk voor stuk grijsgedraaide pareltjes die het geluid van de grunge vormden en daarmee ook de jaren 90-generatie een deel van zijn muzikaal smoelwerk bezorgde.
De originele bassiste D’Arcy Wretzky heeft de band al lang verlaten en werd eventjes vervangen door Hole-habituee Melissa auf der Maur en eveneens werd er al eens een “afscheidstournee” ingelast, maar met hun dertiende plaat Aghori Mhori Mei wil de band uit Chicago de fans doen geloven dat ze er weer volop staan en dat ze hiermee opnieuw muziekgeschiedenis hebben geschreven. Geen zinnig mens die dat nonsense nog gelooft, gelukkig behoort Aghori Mhori Mei tot hun betere recente werk, al was het maar omdat je zeer goed kan horen dat deze band terug wil naar de sound van hun oude dagen.
Soms wat krampachtig zoals op het niemendalletje Sighommi, of het wordt gewoon wat aanmodderen zoals op het compleet overbodige Who Goes There of Pentecost, maar dan voelt het weer groots aan zoals op Pentagrams. Het blijft wel allemaal poepcommercieel, maar met een duister randje dat donker genoeg is om de oprechtheid ervan toch nog te geloven.
Het grootste struikelblok van deze nieuwe plaat is evenwel de stem van frontman Billy Corgan die ondertussen op weg is naar de pensioenleeftijd en soms net iets te veel klinkt als een tandeloze zwerver, alhoewel ook zoiets nog zijn charme kan hebben. Meer zelfs, vaak klinkt Corgan als een vergeten Bee Gees-broertje of om het nog wat meer oneerbiedig te zeggen : het befaamde koorknaapje met de dichtgeknepen ballen.
Fans van het eerste uur die puur op ijdele hoop en verloren melancholie teren kunnen hier zeker hier op terecht, want goede songs vind je zeker en vast op Aghori Mhori Mei: de straffe opener Edin die doet denken aan het duistere van The Doors, of als eerder aangehaald het gothy Pentagrams en vooral de prachtige afsluiter Murnau waarin de symfonische instrumenten terug van stal worden gehaald. Niks nieuws onder de zwarte zon bij de Pumpkins dus, wel heel wat beter dan verwacht.
