Antihelden. Het moet zo wat het meest gebruikte woord zijn dat men hanteert als men het over The Notwist heeft. De zes zien er als saaie boekhouders uit die je zelfs met de beste mop niet aan het lachen krijgt. Want neen, van enige rock ’n rollattitude is er bij deze Duitsers geen sprake.
Geen nood, als je de juiste muziek brengt, loopt de zaal sowieso vol. De Vooruit was dan ook aardig gevuld voor de band die je gerust mag bestempelen als één van de uitvinders van de indietronica (een genre dat zichzelf uitlegt). Het grote voorbeeld van vele andere indiebands die zichzelf net een tikkeltje te serieus nemen, en het siert The Notwist net dat ze dit niet zijn!
Alvorens de Duitsers het podium onveilig zouden maken (niets van waar, het klinkt gewoon lekker) was het eerst de beurt aan de onbekende meute van Pick A Piper. Nou ja, onbekend, in dit Canadese trio huist ook ene Brad Weber die soms achter de drums bij Caribou zit. Caribou is overduidelijk een kind van The Notwist-generatie, bij Pick A Piper hoor je dat minder. Een geluid dat overheerst wordt door drums (soms meppen ze met zijn drieën tegelijkertijd) en bijna een trancegeluid dat soms neigt naar Underworld, aangevuld met toegankelijke industriële klanken en zo waar een streepje New Order. Mooi, mooi en met het risico dat deze jongen de hele Notwistfanclub aan zijn deur krijgt, zo waar even goed als hetgene wat komen moest!
De talrijke sjaals en vlaggen logen er niet om, de meeste mensen lagen op dat moment wakker van hoe de Gentse voetbalclub het er tegen Tottenham zou van afbrengen. Fijnproevers van de betere muziek, kwestie van eens goed arrogant te klinken, zaten ofwel in het café voor Hypochristmutreefuzz of waren een etage lager voor de subtiele klanken van The Notwist.
Het was de Democrazy-organisatie zelf die The Notwist uitnodigde om hun recente in Leipzig opgenomen livealbum Superheroes, Ghostvillains + Stuff in Gent te brengen. De band rond de broers Markus en Micha Acher mag dan wel ondertussen 27 kaarsjes op zijn lekkere taart hebben, op podium klinken ze nog even magistraal als toen en bij iedere song denk je eigenlijk dat ze even invloedrijk als Radiohead waren, alleen kunnen zij geen stadion doen vollopen. Wel gelukkig de Vooruit nog, en hoewel de modale Notwist-fan niet meteen het danstype is, werd er toch geswingd op de songs die soms postrock pur sang waren, dan weer met krautrock flirten en dan weer (net als Pick A Piper) de dansscène omarmden.
De band beloofde de fans een concert van twee uur, en dat kregen ze ook. Hoewel je moeilijk van een greatest hits set kan spreken als je het over The Notwist hebt, viel het toch op dat de zes een muzikaal overzicht probeerden te maken van 3 decennia ploeteren in de underground.
Klassiekers (nou ja, in a manner of speaking) als Pilot, Into Another Tune of Kong gingen erin als zoete koek en we hoorden zowel de dansbare (dat bestaat dus) als de experimentele kant van The Notwist. Neen, visueel zal The Notwist je niet te gauw omver blazen, muzikaal des te meer. Net als die Gentse voetballers, maar dat is dan weer stof voor andere publicaties!
