Een door de platenfirma zelf uitgeroepen supergroep? Het leidt bij ons steevast tot zwaar gefrons en wantrouwen. Omdat, welja, zulke projecten meestal resulteren in oninteressante stukken muziek die hooguit als matig kunnen gelabeld worden. En dan zijn we nog beleefd. De bepaalde magie, wisselwerking die sommige muzikanten onderling hebben, verdwijnt dikwijls wanneer de line-up onderwerp is van verandering. Verschillende, zeer uiteenlopende factoren kunnen een invloed hebben op het totaalgeluid van een groep muzikanten, wat maakt dat een all-star band niet per se garant staat voor een topalbum.
Dit gezegd zijnde, we zijn fanboys voor het leven van Joe Gittleman The Bass Fiddleman dus geen toeter noch bel is voor deze beste man te veel. Uiteraard wordt hij wereldwijd geprezen voor zijn bereikte mijlpalen met The Mighty Mighty Bosstones (RIP). Hij speelde nog bas bij legende Gang Green en daar worden we dan ook weer zachtjes doch zeker hondsdol van.
Mr. Gittleman doet veel dingen. Hij geeft les aan de universiteit, werkt voor het label Side One Dummy Records, is producer en uiteraard ook nog bassist/gitarist. Werken voor of samen met bands als Flogging Molly, The Briggs, Big D And The Kid’s Table, Chuck Ragan, MxPx, The Streetdogs en zoveel meer: wij nemen daar met veel plezier en respect onze pet voor af.
Nog meer feest is het wanneer we lezen dat Michael McDermott achter de drumkit zit. Hem kennen we uiteraard van The Bouncing Souls (dit jaar te aanschouwen op het Sjock Festival in Gierle) maar ook van zijn passage bij Murphy’s Law, Skinnerbox (met King Django van Stubborn Allstars) en, als we het goed hebben, Mephiskapheles. Coole bands allemaal hoor, uitchecken verdorie!
Frontman en strot Sammy Kay zegt veel mensen waarschijnlijk niets, maar hij bracht een dikke tien jaar geleden wel het heerlijke soul/ska/rocksteady Love Letters-album uit met outfit Sammy Kay And The East Los 3. Daarnaast krijgen we van hem onder zijn eigen naam meer dan degelijke, hedendaagse rock ‘n roll en alt country.. Dat gebeurt samen met onder andere gitarist Jay Duckworth, die hij meebracht naar The Kilograms. Nobele onbekende Craig Gorsline neemt piano en orgel voor zijn rekening. En samen, als band, leveren zij een uitstekend debuut af!
Ska, soul, reggae en rock zoals we dat vooral in de jaren negentig gretig tot ons konden nemen. Denk aan The Pietasters, The Gadjits, Westbound Train en nog een hele trits Hellcat Records-releases. En The Bosstones uiteraard. Het merkwaardige is dat Sammy Kay’s vocals gewoon heel erg lijken op die van “de-man-die-we-liever-niet-noemen”. Begrijp ons niet verkeerd, Kay is een veel betere zanger, maar zijn rauwe, lage stem doet zonder pardon denken aan Barrett’s (dan toch, niet vet gedrukt) reutelende en zeer herkenbare geluid. Mede daardoor kunnen we, willen of niet, onmogelijk heen rond de vergelijkingen met Boston Massachusetts’ grootmeesters.
Beliefs & Thieves doet dus op vele vlakken aan hen denken. Met dat grote verschil dat er geen punk noch blazers aanwezig zijn en The Kilograms ondanks alle verleden toch gewoon als zichzelf klinken. Wat gezien de rugzakjes geen sinecure moet geweest zijn. We kunnen ons voorstellen dat de leden de vergelijkingen kotsbeu zijn, maar het is wat het is. Lang verhaal kort, we houden van deze plaat.
Oorwormen/shakers van dienst zijn Believes & Thieves, Ya Ya, skankbeest Lorelei en meebrul klepper Faith And Love. Punk kunnen we het echt niet meer noemen. Naast soul en ska ontdekken we dus ook mooie, meer ingetogen tracks als Saddest Songs en Hard Lines , pop-infused maar daarom niet minder goed. Songsmederij van een hoog niveau.
Deze nieuwe verzameling nummers zijn gelukkig even vet en sterk als de vorig jaar verschenen singles Drop That Gruff en Every Street. Of The Kilograms zich eenzelfde status als The Bosstones kunnen/zullen/willen aanmeten is zeer twijfelachtig, maar deze plaat doet ons alleszins veel meer dan de laatste vier The Mighty Mighty Bosstones-studiowerkjes samen.
Mocht u het nog niet doorhebben, onze The Kilograms-spullen zijn reeds besteld en onderweg. Deze plaat doet ons aan de ene kant hunkeren, maar ook met een zeer hoge dosis aan geluk terugkijken naar de hoogdagen van de third wave ska-explosie. Tegelijkertijd staat ze met het andere been gewoon lekker in het jaar 2025 en behoren ze zeer zeker tot de betere “nieuwkomers”.
