The Dead Brothers begonnen hun lijdensweg, de band was opgericht om begrafenissen en andere rouwstoeten van enige muzikaal vertier te voorzien, in 1999. Sindsdien brachten de Zwitsers een resem fel gesmaakte platen uit die evolueerden van punkjazz tot melancholische crooners, blues en gospel. Of toch iets wat er op lijkt.
Bandleider Alain Croubalian oreerde indertijd If You’re Afraid Of Death, You’re Already Dead. En dat is hij sinds 2021. Croubalian overleed toen de nummers die dit Dead Forever sieren, zo ongeveer klaar waren om te mixen en in een definitieve vorm te gieten. Het allerlaatste nummer dat de band opnam, Wayfaring Stranger, een traditioneel gospelliedje, was initieel niet bedoeld als afsluiter van de plaat maar door het overlijden werd het, puur voor de symboliek, toch achteraan het album geplaatst. Een cirkel die rond is, het laatste wordt het laatste.
Zijn buddy’s Marc Littler en Bertrand Siffert maakten het album af, helemaal in de geest van wat ze wisten hoe hun overleden bandleider het zou hebben gewild. Dat betekent liedjes als Whalebone en Down Here Where I Am, die wat aan Tom Waits doen denken, terwijl andere zowaar ietwat opgewekt poppy klinken (Diamond Mind). Sarcasme was de The Dead Brothers nooit vreemd, getuige een nummer als Born To Die. Uptempo zowaar, met een aanstekelijke melodie, wat gypsyjazz erdoor en een waaier aan instrumenten (onder meer tuba, accordeon, Wurlitzer, mandoline, banjo), zoals de band het al van in zijn beginjaren doet.
Het geheel is wat meer ingetogen dan weleer. Het wilde en ruige is er wat vanaf geslepen ten voordele van nostalgische weemoed en de focus op de teksten en zang, die wat gestroomlijnder klinkt dan in de vroege jaren van de band.
Met zijn negenen zijn The Dead Brothers deze keer. Siffert had er dan ook een hele klus aan om na het overlijden van Croubalian alle puzzelstukjes goed te leggen. Het is hem in elk geval goed gelukt. De plaat zit helemaal in de lijn van wat de overledene eerder maakte en waar hij met Death Is Forever naartoe wilde. De overgebleven leden konden zo een rouwstoet met deze liedjes houden voor hun overleden compadre. Geen idee of ze het effectief deden maar het zou zomaar kunnen.
