In de reeks onbekende topbands stellen we graag het Leuvense Tannhauser Orchestra voor. In 2007 richtte Erick de Deyn de band op onder de naam Tannhauser. Na hun album The House Of Sleep uit 2013, veranderde hij de naam in Tannhauser Orchestra. Het trio omschrijft hun muziek als shoegaze en zegt beïnvloed te zijn door Dinosaur Jr, Motorpsycho, My Bloody Valentine, Real Estate en Yo La Tengo. Tijdens de opnames van The Fade kregen Erick de Deyn en Geert Janssens versterking van Loes Besieux, die naast de vocals en synths ook de cover van het album voor haar rekening nam (ze zorgt al voor het artwork van de band sinds 2013).
Het album opent met het stevige, intense Plain Jane. Het nummer wordt gedragen op een monotone gitaarriff terwijl de synths en vocals voor variatie moeten zorgen. True Enough is een zalige shoegaze-compositie met een sublieme muur van gitaren en dromerige vocals. Met Late In The Game neemt het trio wat gas terug en horen we een zware Low-sound. In Feather krijgen we opnieuw typische shoegaze van hoog niveau.
Op Sinking Ships klinkt Tannhauser Orchestra heel melodieus en verbazen ze ons met het unieke geluid. Ook Time To Play heeft een unieke insteek, met een dromerig refrein en een speelse strofe weten ze ons weer te boeien. Gift start vrij hevig maar gaat dan over in een heel vrolijk nummer waarin Tannhauser Orchestra serieus buiten hun comfortzone treedt.
Met Yamhaze gaat het trio terug de (atypische) shoegaze-tour op. Elke keer opnieuw kunnen ze ons verrassen met bijzondere details. Ook Three Little Birds (neen, geen Bob Marley cover) is weer zo’n unieke Tannhauser-song die langs de ene kant donker en langs de andere kant vrij luchtig klinkt. Het negen minuten durende Deaf is tenslotte shoegaze op zijn best met zang van Loes Bessieux. We horen er wel iets van Lush in.
Tannhauser Orchestra leverde opnieuw een knappe, afwisselende plaat af.
