The Swoon, The Gates Of Eden, dEUS, Ih8 Camera… Met al die bands is het voor de rechtgeaarde Stef Kamil Carlensfan tegenwoordig van ‘iene miene mutte’ om in het bos een boom te kiezen. ’t Is dat het plantgoed goedkoop moet staan want de Antwerpenaar komt aandraven met alweer een nieuw project: SKC & The Poem. Wie de man wil blijven volgen beschikt best over een stel geoefende oren en een open geest want ditmaal richt hij zich op “het luisterlied” (tiens, zijn niet alle liederen dat? Enfin, soit). Daarvoor laat hij zich bijstaan door twee dames van stand. Nel Ponsaers op toetsen en zang, Rahmat Emonds zingt en speelt gitaar en mandoline.
Is het dat vrouwelijk overwicht dat ervoor zorgt dat deze plaat vooral zacht en zoet klinkt? Dat kan best zijn, want voor wie Carlens deze zomer aan het werk zag met zijn oude kompanen van dEUS of met het experimentele improcombo Ih8 Camera is het best weer even wennen. Geen onverwachtse wendingen, geen brutale breaks of vocale uithalen, wel een plaat die zonder glijmiddel de buis van Eustachius binnenglipt.
Veertien songs, 78 minuten. Wie zo druk bezet is heeft vast niet altijd tijd en ruimte (of zin) om nieuwe nummers bij elkaar te pennen. Voor dit project ging Carlens naast de eigen voorraadkast vrijelijk shoppen bij de buren. Een schone villawijk wel, met namen als Bruce Springsteen, Prince en Sade. Dat hoge mikken houdt echter ook gevaren in. La Mamadora van Bart Kaëll een tweede leven geven is toch wat anders dan pakweg A Thousand Kisses Deep van Leonard Cohen. Het werd dan ook een dubbelaar met wisselend succes.
Opener By Your Side (Sade) bijvoorbeeld start als was het The Look You Gave That Guy van Eels maar eindigt in het soort amechtige kronkelende neo-soulvocalen waar veertienjarige blanke tienermeisjes zich menen in te herkennen. We hielden even het hart vast voor wat nog komen moest. Gelukkig wordt deze valse start onmiddellijk gecounterd door de even bizarre als sensuele eighties wave van The Old Blue House. Wij horen Joy Divisions Peter Hook die even de bas mag lenen van Paul McCartney onder het goedkeurend oog van Kraftwerk. De mijmerende lyrics worden woord na woord beurtelings monotoon gezongen door de drie muzikanten. In eerste opzicht een knullige aanpak, maar het wérkt wel.
Het eveneens minimale Prayer To Life is een bewerking van het gedicht Lebensgebet van Lou Andreas-Salomé, een tijdsgenote en vriendin van Friedrich Nietzsche. Die werd zo getroffen door de neerslag van de complexe relatie tussen mens en leven dat hij de woorden later op muziek zette. “I love you along with the harm you do/ And when you must crush me with your weight” klinkt het. In de mysterieuze duisternis komt de samenzang tussen Ponsaers en Emonds tot z’n recht. Eerst blijft hij nog aan de oppervlakte om verderop als een rookpluim de hoogte in te krinkelen. Verstilde schoonheid.
Bij Selfish Girl gaat het tempo wat de hoogte in. Het relaas van een onmogelijke liefde zorgt voor nogal wat onrust in het hoofd “Hey I don’t mean to hit/ I just got angry by the anger that you did” zingt Carlens ingehouden. Het refrein klinkt verrassend uplifting, Rahmat en Ponsaers vechten om een plaatsje in de hoogste regionen. Een piek op de plaat, en niet verwonderlijk een eigen song.
Want daar wringt het schoentje soms. Noch in het van Chantal Acda geleende Tumanaco, noch in Jesca Hoops The Lost Sky kunnen Stef Kamil en de zijnen hun beentje naast de originele versies zetten. The First Time I Ever Saw Your Face dat we kennen in een pakkende versie van Johnny Cash klinkt zelfs ronduit saai. Ook With Every Healing Mile van wijlen Matt Watts klinkt te ingetogen om de pijn, de kracht en de hoop die Carlens’ boezemvriend er zo prachtig in vervatte te pakken. Al blijft het mooi om de getormenteerde Watts een laatste salut toe te wuiven.
Net als je dreigt in te dommelen is er gelukkig Katrina’s Paper Dolls dat als een zwaluw de lente komt ingevlogen. Een nummer dat de plaat Purple Rain van Prince net niet haalde, maar hier in de versie van The Poem heel fris klinkt. Meer van dattum zouden we zeggen! En dat volgt met een leuk swingend All I’m Thinking About, gepend door de Bruce der Brucen. Voorzichtige danspasjes worden ingezet, the fifties loeren om de hoek. Hups, meisje in de lucht en hopla door de beentjes. Maar toch, niet te gek. Alles mooi binnen de perken.
En daar wringt toch vooral het schoentje op deze plaat. Heel mooi gezongen en gespeeld, maar te weinig avontuur. Een kabbelend beekje kijken gaat na een tijd ook vervelen. Wat meer stroomversnellingen hadden ons alsnog een natte broek bezorgd…
Facebook – Instagram – Website – Spotify
