Alles komt terug, dat zegt men toch. Berg alvast je 80s-platen op, ze zijn niet langer hip, nieuwe bands grijpen tegenwoordig liever terug naar het geluid van de jaren 90 en dan in het bijzonder de Amerikaanse variant ervan. Of om het gewoon veel korter te zeggen: grunge is terug.
Ook Sister May uit Roeselare doet hierbij zijn verdienstelijke duit in het zakje. Een groepsnaam die misschien net iets te veel lijkt op die van de onsterfelijke Velvet Underground-song, maar voor de rest is er maar weinig vergelijking met wat je op de plaat met de banaan kan horen. Hoewel, behalve dat rommelige misschien.
De echte reden waarom de vier songs op My Absolute Defiler een iewat slordig karakter hebben, heeft misschien wel iets te maken hebben met het beperkte budget, maar het is tegelijkertijd de charme ervan. Songs met punky bluesriffs die meteen de brug tussen Nirvana en Led Zeppelin, of zo je wil Wolfmother, vormen. Lekker vet dus en aan te raden voor de liefhebbers van het genre.
