Zeggen dat er muzikaal niet zo veel gebeurt aan onze kust is een waarheid als een koe, maar laat Oostende de uitzondering zijn. De koningin der badsteden heeft sinds dag en dauw een bruisende underground met groepen waar het vaderland trots op mag zijn. TC Matic kent vanzelfsprekend iedereen, maar je hebt ook Alpha Whale, The Glücks en Seagulls.
De band is al bijeen sinds 2015 en naast airplay op de radio (zelfs op Radio 2), uitgebreide tours in binnen- en buitenland (jawel, ook in Australië) en support acts voor Donavon Frankenreiter en de nationale garagetrots is met Regg ’n Roll een nieuw hoofdstuk aangebroken. De opvolger van hun debuut uit 2017 telt zes tracks en ook al lijkt de wereld niet meer dan een stuurloze tijdbom, proberen de drie broertjes Meeus het zonnetje in huis te zijn. En dat lukt… Een niet al te gemakkelijke opgave voor een band die de pluimen op de hoed heeft weten te vergaren door hun livereputatie.
The City, opener van dienst, begint met met een gitaargeluid dat je meteen meesleurt in de knappe ritmesectie die verder door het nummer loopt. Even dachten we aan de Belpop-klassieker Nummer Eén van De Kreuners (we kid you not). Feelgoodmuziek die je sowieso met cocktails associeert, wel van het soort dat je kaken er niet rood van worden. Een hyper dansbaar skanummertje dat de hoogdagen van de 2 Tone-periode terugtovert. Kwestie van meteen de pijl juist in de roos te mikken.
Bij titelnummer Reg ’n Roll hoor je onmiddellijk dat dit een band is die niet van één hokje houdt, getuige de vette bluesriff waarmee de song opent. Ergens gaandeweg het nummer horen we ook wat reggae-invloeden binnensijpelen, weten we meteen waar die titel voor staat. Dirty Moustache, als titel alleen al kan het tellen. Ontwapenend grappig, en het geeft aan dat je de heren vooral niet te serieus moet nemen.
Southern Girls, dan. Of het iets met Oostende te maken heeft, weten we niet maar voor ons klinkt het in ieder geval als een niet te missen uitnodiging om een ticket richting Noordzee te bestellen. Rover is dan weer de vreemde eend in de bijt, al was het maar omdat dit een semi-akoestisch nummer is en sowieso de meest aangrijpende track op deze ep. Emotionele songs schrijven kunnen ze dus ook.
Afsluiter is het hypervrolijke Banana. Dat ze een ep uitbrengen op het tijdstip dat de bladeren naar beneden dwarrelen zal de drie een zorg zijn. Voor hun is er maar één seizoen van tel en dat is de periode in dewelke je al fluitend door het leven loopt. De verheerlijking van de kunst om de zorgen over je heen te gooien, tipsy door het leven stappen. Waarom ook niet…
