Zanger en gitarist Justin Oborn, yep, die van Electric Wizard, is grote fan van het uit Hemdon, Virginia opererende Satan’s Satyrs. We snappen dat wel, gezien we zelf het album Die Screaming (2014, Trash King Productions) van de Satan’s Satyrs een machtige plaat vinden die helemaal in die doompunkstijl zit waar we wel een boontje voor hebben.
In 2018 bracht het kwartet nog een split uit met het doomy Windhand, waarna ze er een jaar later een punt achter zetten om toch maar, met de single Quick Quiet Raid op het einde van vorig jaar te laten horen dat ze weer helemaal terug zijn.
Eigenlijk valt de band altijd overal tussen, ook omdat ze op elke plaat een andere weg kiezen. Te snel voor doom, te traag en met te veel riffs voor punk, te freaky voor de rest, al zijn dat wat ons betreft net kwaliteiten waarmee een band scoort. Niet klinken als de rest maar altijd net dat beetje anders.
Bandleider en bassist Clayton Burgess herschikte zijn troepen ietwat en is, ook tijdens de split, eigenlijk gewoon nummers blijven uitproberen. De beste uit die jaren staan nu te pronken op After Dark. Freakrock is eigenlijk een prima omschrijving bij wat deze band doet. Op het gros van de nummers klinken ze als een mengeling van Blue Cheer en om het even welke band op hun nieuwe, gerenommeerde New Yorkse label Tee Pee.
Fuzzed-up turbopunk lazen we ergens, en dat is voor het gros van de negen nummers zeker het geval, al durft de band ook gas terug nemen, bijna een ballade beginnen (die uiteraard al snel verzandt in freakrock) of een jongedame het woord geven (op het moment van het typen dezer is hun Bandcamp nog niet aangepast, en is het niet te achterhalen wiens keeltje wordt open gezet).
Of we de plaat zo goed gaan vinden als het eerder vermeldde Die Screaming, daar kunnen we nu nog niet over oordelen. Daar gaan eerst nog een paar gespreide luisterbeurten (over maanden gespreid) overheen moeten gaan. Dat het een prima nieuwe start is voor deze band, daar bestaat dan weer wel geen twijfel over.
