Afscheidsbrief….Een virtuele ontmoeting die ons via Ryuichis ademhaling onderhuids langs een belangrijk deel van zijn oeuvre begeleidt. Hij laat precaire ruimte tussen de zorgvuldig gekozen toetsen…stil en hoopgevend of soms ongemakkelijk en tergend traag. Context is alles bij dit werk. Een intieme expressie waar enkel wij in de verbeelding bestaan. Het ademt ook de hoop uit die we nodig hebben en de gedachte dat we onze gebreken mogen koesteren in ons korte bestaan. In reflectie moet het wel meer dan een retrospectieve zijn, bijna letterlijk horen we hem zijn laatste adem uitblazen. Toch heeft hij ons onverwachts een emotioneel beladen terugblik geschonken enkele weken voor zijn overlijden, en het blust deels onze onbegrensde weemoed.
Opus is een familieproject geworden, ondersteund door zoon Neo Sora (regisseur) kreeg de dvd en bijhorende plaat van de beeldende muzikant een soort van intense familiale fonkeling. Heel serene uitvoeringen leiden ons als een door de wind gedragen fan terug langs de prachtige carriere van Ryuichi.
Vrioon dat uit de collaboratie met Alvo Noto is gekomen en een uitgesponnen 20220302-sarabande, alsook een gestripte versie van Andata uit zijn soloplaten 12 & Async zijn de zeldzame uitzonderingen die hier losstaan van de talrijke soundtracks op de man zijn palmares. Zo doet ook het elegante Aqua (BTTB-album) een duit in het zakje.
Ryuichis creatieve geest mocht dan wel aan het uitdoven zijn, toch werd er plaats gemaakt voor verse composities. Zoals het eerbetoon For Johann dat voor zijn goede overleden vriend Johann Johansson (de Ijslandse componist) is gecomponeerd. Uit zijn gigantische catalogus worden toch vooral songs uit filmische projecten gehaald zoals The Last Emperor en Merry Christmas Mr.Lawrence.
Een laatste ambitieus project waar Sakamoto, met respect voor het nageslacht (ja, ook wij), een laatste authentieke livesensatie probeerde achter te laten waar hij tevreden over kon zijn. Toch ging het gedurende dat proces van een maand fysiek stevig bergaf met het voormalig synthesizericoon. Ondanks dat blikte hij na afloop content terug op het resultaat.
Zo in schril contrast met het speelse enthousiasme waarmee hij in de seventies zijn muzikale identiteit vorm begon te geven. Geschoold als sessiemuzikant die braaf tussen de lijntjes moest kleuren ontbolsterde Ryuichi helemaal onder de vleugels van Yellow Magic Orchestra waar hij tijdens het maken van zijn debuutplaat Thousand Knives werd ingelijfd door Haruomi Hosono voor een eenmalig van de pot gerukt project. Hosono is zelf bezitter van de heerlijke cult klassieker Pacific, waarin hij graag zijn waikiki-shirt showt op een hypothetische Caraïbisch klinkende soundtrack.
YMG had de intentie een ironisch beeld te schertsen over de fantasievolle Westerse kijk op het verre Oosten, waarvan we vermoeden dat het onze kijk op de ‘frietchinees’ niet heeft veranderd. Surfend op de fundamenten die Tangerine Dream en Kraftwerk reeds voordeden, deed het gele Oosterse orkest die invloeden te rijk aan het fantasierijk interpreteren van de ingeslagen paden. Zo was de cirkel rond met hun spottende interpretatie op de Westerse elektronica. Enkel de vertraagde citypop van Tong Poo werd uit die vruchtige periode als single naar voor geschoven op Opus.
Naam maakte de man wel na zijn roemrijke periode bij YMG. Of hij nu frieten kon bakken in paardenvet weten we ondertussen nog steeds niet, zichzelf vernieuwen daarentegen wel. Zoals een droge curryworst naar een curryworst special, evolueerde de man naar zijn eigen stijl. The Last Emperor is niet meer, toch gaan we zijn platen regelmatig van onder het stof halen en met met enthousiaste nauwkeurigheid onder de naald plaatsen.
Instagram – Facebook – Website
