Met Carnival Of Light had Ride aan de lijve ondervonden dat succes van voorbijgaande aard was. Dezelfde tijdschriften (om niet te schrijven journalisten) die Ride in 1990 de hemel in prezen, waren vier jaar later bikkelhard voor de sound van de derde plaat. De spanning tussen Mark Gardener en Andy Bell was te snijden. Elk nam een plaatkant voor hun rekening. Het leverde niet alleen een schizofrene muzikale situatie op, maar het was ook duidelijk dat de fans geen zin hadden om geld aan het derde album te geven. Het gevolg was een flop en er volgde zelfs geen wereldtour om de plaat te promoten.
De vraag was hoe het nu verder moest. Het Britse muzikale landschap was compleet in de ban van de broertjes Gallagher, terwijl anderen hun soelaas zochten in de triphop die aan haar opmars bezig was. Bell en Gardener waren nog steeds aan het kibbelen welke muzikale weg moest gevolgd worden. Gardener gaf achteraf toe dat hij compleet geen interesse in de plaat had en dat hij niet eens de tracklist ervan wist.
Andy Bell vertelde later dat hij de door hem geschreven songs op Tarantula niet al te hoog inschat. Pikant detail, Gardener schreef er maar ééntje en het is misschien wel de beste track van het album (Deep Inside My Pocket) Laurence Colbert en Steve Queralt zagen de bui al lang hangen, en net op het moment dat de plaat in de winkels kwam te liggen, kondigde de band uit Oxford het einde aan.
De geruchten gaan zelfs zo ver dat men beweert dat de tekst van de ballad Castle On The Hill die Bell schreef over zanger Mark Gardener ging. “The King’s been in his bedroom for weeks. In exile from the world, he never speaks.” Wat er ook van waar is, Gardener kon het allemaal niets meer schelen. Voor hem was dit een Andy Bell-plaat en regelmatig liep hij gedegouteerd tijdens de mixsessies van de plaat naar buiten. De pers was al evenmin lief voor de plaat. De single Black Nite Crash die dezelfde 70’s-sound had die we op Carnival Of Light hoorden,werd nog de single van de week in de Melody Maker, maar voor de plaat was men gemeen hard. De shoegazers van weleer maakten ordinaire rock…
Kort na de split begon Bell met Hurricane No. 1, maar toen hij gevraagd werd om bassist bij Oasis te worden, werd de groep vroegtijdig ontbonden. Mark Gardener probeerde het solo met een single op Shifty Disco, maar ook dat werd een flop. In 2000 richtte hij samen met Laurence Colbert The Animalhouse op, maar buiten Japan was er geen hond in deze band geïnteresseerd.
“Tarantula is Ride’s swansong and is as dull as you expect, or as irrelevant you think, depending on your age. Ride were always crap and it’s about time someone said so. It’s like fire without heat, sex without fluids, drugs without paranoia. Adios bizcochos”. Een brutaler afscheid aan de pioniers van de shoegaze kon Neil Kulkarni van de Melody Maker niet bedenken.
Is Tarantula dan zo slecht? Natuurlijk niet, wel hoor je duidelijk dat deze band een doodlopende straat was ingeslagen. Ze wilde meelopen naast Oasis, maar het resultaat was te vergelijken met Ocean Colour Scene, een band die altijd in de schaduw van het grote voorbeeld Paul Weller stond. De disinteresse druipt er bij moment zo van af, maar toch isw het jaren na datum nog een genietbare plaat, weliswaar één zonder echte hoogtepunten. “We tried our best” vertelde Andy Bell aan Uncut toen hem gevraagd werd wat hij van Tarantula dacht.
Op 16 augustus verschijnt This Is Not A Safe Place en op 29 januari 2020 staat de band in originele bezetting in de Trix.
