Als je God kwijt raakt, is dat de perfecte aanleiding om er een nummer over te schrijven. Met Lost God debuteert RDS-220 dan ook meesterlijk brutaal. Het zijn geen onbekenden, want we kennen Matthias P. Halsberghe en Kristof J. Mondy van bands als Amenra, Liar, VVOVNDS, Stormwind, enz.
Op 27 september brengen ze hun nieuwe album Hell Is Truth Seen To Late uit bij Consouling Sounds. Terwijl Halsberghe en Mondy het instrumentale gedeelte volledig voor hun rekening namen, nodigden ze vier gastzangers uit, die elk in volle vrijheid aan de slag gingen met twee tracks.
Voor Lost God was dat Paulo Rui (vroeger bij Verdun en Eak, nu bij Besta en Redemptus): zoon van twee rockers die opgroeide tussen de sussende deuntjes van Iron Maiden, Anthrax, AC/DC, Black Sabbath, Pink Floyd in het metalcafé van zijn vader en oom. Ongeveer 13 was hij, toen hij zelf zijn eerste metalsounds neerzette in de garage van zijn grootouders. “Helaas zijn er veel woedebronnen waar je zelf kunt aan ergeren”, geeft hij aan en dat laat hij ook horen in deze eerste RDS-220-track. De kwaadheid in de vocals wordt gevoed door de rollende drums die razend openen en overwelmend verscheurende gitaarpartijen die zwaar melodisch een kwellende variatie brengen in het nummer. Als je jouw God nog niet kwijt was, gebeurde het wellicht bij de eerste luisterbeurt…
De underground punkmetalsound van RDS-220 neemt je mee tot in de diepst basale kernen van je brein, waar het pijnlijk hard blijft nadreunen als de hartslag van een verloren geliefde, het blijft hangen als de geur van rottend vlees en een furieuze adem blaast in een verstikkende maatschappij.
